Σε μια συγκλονιστική και βαθιά ανθρώπινη εξομολόγηση, ο ισραηλινός συγγραφέας Νταβίντ Γκρόσμαν – μία από τις πιο ισχυρές ηθικές φωνές του Ισραήλ – σπάει τη σιωπή του και προφέρει τη λέξη που για χρόνια αρνιόταν να πει: «γενοκτονία». Με φόντο τον ανελέητο απολογισμό θανάτων στη Γάζα και την ολοένα εντονότερη σύνδεση της ισραηλινής πολιτικής με εικόνες πείνας και καταστροφής, ο Γκρόσμαν μιλά στη Φραντσέσκα Καφέρι στην ιταλική «Repubblica» με θλίψη, αλλά και αίσθημα καθήκοντος. Η κατοχή, λέει, διέφθειρε το Ισραήλ και το οδήγησε σε μια ηθική αποσύνθεση. «Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι η κατάρα του Ισραήλ γεννήθηκε με την κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών το 1967. Ισως ο κόσμος έχει κουραστεί να το ακούει, αλλά έτσι είναι. Γίναμε πολύ ισχυροί στρατιωτικά και πέσαμε στον πειρασμό της απόλυτης δύναμής μας και της ιδέας ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα».
Δεν υποβαθμίζει τις ευθύνες της Χαμάς ούτε αγνοεί τη φρίκη της 7ης Οκτωβρίου, αλλά επιμένει: μόνο η ωριμότητα, η αυτογνωσία και η πολιτική τόλμη, τόσο από Ισραηλινούς όσο και από Παλαιστίνιους, μπορούν να ανοίξουν τον δρόμο για έξοδο από μια καταστροφική παγίδα που βαθαίνει καθημερινά. Παραδέχεται ότι ξεκινώντας από την ιστορία του λαού του και βλέποντας τι συμβαίνει σήμερα γύρω του, βρίσκεται σε σύγχυση «όχι ηθική αλλά προσωπική». Αναρωτιέται: «Πώς φτάσαμε ως εδώ;». Τονίζει ότι για χρόνια αρνιόταν να χρησιμοποιήσει τη λέξη «γενοκτονία», όμως τώρα δεν μπορεί να συγκρατηθεί. «Θέλω να μιλήσω σαν κάποιος που έκανε ό,τι μπορούσε για να μην αποκαλέσει ποτέ το Ισραήλ γενοκτόνο κράτος. Και τώρα, με αμέτρητο πόνο και με ραγισμένη καρδιά, πρέπει να αναγνωρίσω ότι αυτό συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου». Επισημαίνει ωστόσο ότι πρέπει να βρεθεί τρόπος να πάψουμε να συνδέουμε το Ισραήλ με τη γενοκτονία, αν και «είναι πιο εύκολο να μη βλέπεις. Και το να παραδοθείς στον φόβο και το μίσος είναι το πιο απλό πράγμα». Υπογραμμίζει ότι «η ζωή είναι η ιστορία που λέμε στους εαυτούς μας: ισχύει για όλους. Αλλά όταν είσαι το Ισραήλ, περικυκλωμένος από γείτονες που δεν σε θέλουν στην περιοχή, όπως η Συρία, και αρχίζεις να χάνεις την υποστήριξη της Ευρώπης, η απομόνωση βαθαίνει και βρίσκεσαι παγιδευμένος σε μια όλο και βαθύτερη παγίδα – από την οποία είναι όλο και πιο δύσκολο να βγεις».
Προσθέτει ότι παραμένει πιστός στην ιδέα των δύο κρατών επειδή δεν βλέπει εναλλακτική και όσο για την αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους από άλλες χώρες θεωρεί προϋπόθεση να είναι ένα πραγματικό κράτος και όχι μια ασαφής οντότητα όπως η Παλαιστινιακή Αρχή.
