Σε μια άδεια σκηνή, ανάμεσα στο σκοτάδι που την έχει τυλίξει, διακρίνονται 10 φιγούρες. Ντυμένες στα λευκά, με τα σώματά τους καλυμμένα με κιμωλία και τα πόδια τους να σέρνονται στο δάπεδο αφήνοντας το αποτύπωμά τους, μοιάζουν να είναι βγαλμένες από έναν κόσμο όπου η ελπίδα και η φθορά συνυπάρχουν. Περιφέρονται στον χώρο, πέφτουν, σηκώνονται, τινάζονται έντονα σαν να παλεύουν με τον χρόνο και με την ανάγκη για επικοινωνία. Με κινήσεις που συχνά θυμίζουν τη θεατρική παντομίμα, συχνά εσκεμμένα αδέξια, κομματιασμένη και σε στιγμές αργή, αφήνουν το εσωτερικό βάσανό τους να φανεί στα πρόσωπα γιατί στόχος τους δεν είναι η τελειότητα ή η ομορφιά αλλά η αλήθεια της ανθρώπινης ύπαρξης. Κι αυτό ήταν το πιο συγκινητικό στοιχείο του «May Β», της δυνατής παράστασης που επιφύλαξε για τους θεατές του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, η ομάδα της Μαγκί Μαρέν.
Ανοιχτός διάλογος
Το έργο της σπουδαίας γαλλίδας χορογράφου, αν και δημιουργήθηκε το 1981, παραμένει σε έναν ανοιχτό διάλογο με το σήμερα. Στην πρώτη της παρουσία στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα, η ομάδα της Μαρέν δημιούργησε ένα ποιητικό και ανθρώπινο τοπίο, που διατρέχοντας τη διαδρομή από το γκροτέσκο στο σπαρακτικό, παρέδωσαν μια παράσταση ατμόσφαιρας για να μιλήσουν για τη μοναξιά, την επανάληψη, την αναμονή αλλά και την επιμονή του ανθρώπου να συνεχίζει. Ηταν μια δουλειά υποβλητική, λεπτοδουλεμένη και ουσιαστική, εμπνευσμένη από το σύμπαν του Σάμιουελ Μπέκετ. Μετά την εκκίνησή της με την πομπή των ετερόκλητων προσώπων που έμοιαζαν να περιπλανώνται χωρίς προορισμό, έφερε στη σκηνή όλους τους χαρακτηριστικούς ήρωες του συγγραφέα: Λάκι και Πότζο από το «Περιμένοντας τον Γκοντό», Χαμ και Κλοβ από το «Τέλος του παιχνιδιού» και Γουίνι από τις «Ευτυχισμένες μέρες». Ο κόσμος τους ντύθηκε με ωραία μουσική επένδυση, από αποσπάσματα του Σούμπερτ μέχρι την ίδια τη σιωπή, που σαν ένας αόρατος μηχανισμός τούς έθετε διαρκώς σε κίνηση, άλλοτε απαλά κι άλλοτε βίαια.
Σαν πρόσφυγες
Στο τελευταίο κομμάτι του «May B», υπό τους ήχους του «Jesus’ blood never failed me yet» του Γκάβιν Μπράιαρ, οι χορευτές με τις βαλίτσες στα χέρια επιχείρησαν να αφήσουν πίσω τους ό,τι τους πληγώνει, σαν πρόσφυγες ή απλώς σαν πρόσωπα που δεν σταματούν ποτέ να προχωρούν μπροστά. Πήδηξαν από την άκρη της σκηνής στην πλατεία βοηθώντας ο ένας τον άλλον, έφυγαν από το θέατρο για να επιστρέψουν όμως γρήγορα πίσω. Σαν σε μια παράξενη γαλήνη, έδειχναν να έχουν αποδεχτεί το βάρος της ύπαρξής τους και τελικά να λυτρώνονται. Οι αναπνοές, τα γέλια, οι κραυγές αλλά και η γκρίνια τους έγιναν μια παρασωματική γλώσσα που συμπλήρωσαν τις κινήσεις τους, αφήνοντας χώρο για μια μόνο φράση που ακούστηκε δυνατά, τόσο στην αρχή όσο και στο τέλος της παράστασης: «Τελείωσε, σχεδόν τελείωσε, πρέπει να έχει σχεδόν τελειώσει» από το «Τέλος του παιχνιδιού». Στην υπόκλιση, έστειλαν ένα άλλου είδους μήνυμα, εμφανιζόμενοι με κάρτες που σχημάτιζαν τη φράση «Free Palestine».
Εναλλακτική Σκηνή
Την ίδια ημέρα, στην Εναλλακτική Σκηνή του Μεγάρου Χορού Καλαμάτας, η Κατερίνα Φώτη στην περφόρμανς «The kitchen dance: A house trance vocabulary», επιχείρησε να δραπετεύσει από τα ασφυκτικά πλαίσια της κουζίνας της. Σπάζοντας τη σύνδεσή της με τους κουβάδες, το σιδέρωμα και τη θρησκοληψία, διεκδίκησε ένα καλύτερο μέλλον για εκείνη και όλες τις γυναίκες που της μοιάζουν. Στον ίδιο χώρο, την περασμένη Κυριακή, ο Αντρέα Σαλούστρι πειραματίστηκε με τις διαφορετικές μορφές που μπορεί να πάρει το φελιζόλ στο έργο του «Materia». Σε ένα θέαμα που απομακρύνθηκε αισθητά από τον χορό αλλά αγκάλιαζε τις τέχνες όπως επιθυμούσε η καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ Τζένη Αργυρίου με το φετινό πρόγραμμα, έντυσε με ενδιαφέροντα ηχητικά τοπία κι όμορφες εικόνες την ερευνητική του διαδικασία στις ιδιότητες της πολυστερίνης. Στο λιμάνι της Καλαμάτας, οι σπουδαστές της Ανώτερης Επαγγελματικής Σχολής Χορού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής παρουσίασαν τα έργα «Dive» και «Skipping on stardust», γεμίζοντας με ζωντάνια και ταλέντο τη σκηνή δίπλα στη θάλασσα. Το μέλλον του χορού, ίσως κι αυτού του φεστιβάλ, δικαιωματικά τους ανήκει!
