Η δραματική επιδείνωση της θέσης της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας σφραγίζει πλέον οριστικά και αμετάκλητα την περίοδο Μητσοτάκη. Και, αποδεδειγμένα, όσο πιο μακρά η περίοδος, τόσο πιο βαριά η επιδείνωση που έχει ήδη φτάσει σε επίπεδα συναγερμού. Τώρα, για πρώτη φορά, ένα ποιοτικά νέο στοιχείο μεταβάλλει την εικόνα επί τα χείρω: η Αγκυρα δεν είναι πια ο μόνος εχθρός. Αντίθετα, έχει οργανώσει ενεργή συμμαχία.
Η Τουρκία έχει ήδη δέσει γερά στο άρμα της την Τρίπολη. Αλλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντιδρά περίπου σαν αυτή να μην υπάρχει, ενώ είναι πλέον καθολική και απόλυτα εχθρική για την Ελλάδα. Και αναδιαμορφώνει τα πάντα στην περιοχή και στην εποχή που η σημασία της θαλάσσιας επικράτειας έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε πλήθος επίπεδα.
Πρώτιστο όλων είναι το αμιγώς κυριαρχικό. Η Λιβύη γίνεται η δεύτερη χώρα που όχι απλώς αμφισβητεί πλήρως, αλλά ήδη απειλεί ευθέως την ελληνική κυριαρχία. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη λειτουργεί κατά το γνωστό της σύστημα: χώνει ξανά το κεφάλι στην άμμο. Κάτι που φυσικά δεν αλλάζει τίποτα, με θετικό πρόσημο βέβαια. Αντίθετα, με αρνητικό, η ανερμάτιστη και, το ηπιότερο που μπορεί να πει κανείς, απελπιστικά ανεύθυνη, πλήρως ετεροκαθοριζόμενη ελληνική συμπεριφορά όχι μόνο δεν βάζει φρένο, αλλά οδηγεί την Τρίπολη να αποθρασύνεται επί καθημερινής βάσης.
Ομως αυτό δεν είναι καν το τέλος του προβλήματος. Είναι μόνον η αρχή του. Ο Ερντογάν μετέτρεψε τη Λιβύη σε στρατιωτικό και διπλωματικό ορμητήριό του. Και περικυκλώνει από τον Νότο την Ελλάδα τόσο διά των όπλων όσο και, ενδεχομένως, τελικά ακόμα και de jure λόγω της τραγικής κυβερνητικής ανεπάρκειας. Και παράλληλα συμβαίνει το αδιανόητο να έχει ήδη οικοδομήσει συμμαχία με σοβαρότατες για την Ελλάδα επιπτώσεις σε άλλα πλην πολύ κομβικά επίπεδα με την Ιταλία και, όπως φαίνεται, πιθανώς και με την Ισπανία.
Δηλαδή ο Ερντογάν δεν έχει παραγκωνίσει πλήρως την Ελλάδα μόνο ευθέως, όσο και μέσω της Βόρειας Αφρικής. Την έχει απονευρώσει σε μεγάλο βαθμό και μέσα στην ίδια την Ευρώπη, από τον Βορρά, στη Γερμανία, με τη στήριξή της στην Αγκυρα, μέχρι τη Μεσόγειο, όπου η σχέση του με τη Ρώμη και τη Μαδρίτη ανατρέπει καθετί έως τώρα «δεδομένο». Την ίδια ώρα, έχει ανοίξει τη νέα ροή των μεταναστών από τον Νότο, μετατρέποντάς τους σε υβριδικό εργαλείο ακραίας πίεσης της χώρας, ενώ η κυβέρνηση παρακολουθεί λέγοντας μεγάλα λόγια, πλην όμως, ως επί το πλείστον, ανοησίες. Παράδειγμα;
Ακριβώς περί αυτού πρόκειται όταν η κυβέρνηση μιλά για «γραμμή Εβρου» και αναφέρεται στην εφαρμογή τέτοιου σχεδιασμού στην ανοικτή θάλασσα. Πολύ περισσότερο παίζοντας τον… καουμπόι του (γλυκού) νερού στέλνοντας… φρεγάτες (που δεν επαρκούν ούτε για εδώ!) μακριά από τον ελληνικό θαλάσσιο χώρο, έξω από τον Λιβυκό, για να κάνουν, υποτίθεται, τι; Και πού; Και σε ποιους; Και πώς, στην ανοικτή θάλασσα, χωρίς να πνίξουν τους πάντες, με όσα αυτό θα σήμαινε; Και τότε δεν θα πρόκειται φυσικά μόνο για ασήκωτα ανθρωπιστικά ζητήματα, αλλά και για πράξεις πρόκλησης πολέμου. Πραγματικά, επικίνδυνες ερασιτεχνικές βλακείες. Η κυβερνητική αποτυχία είναι εξόφθαλμη.
Ομως υπάρχει και χειρότερο. Ολα τα παραπάνω, τα ήδη κατάμαυρα για τη χώρα, μοιάζουν μικρά δίπλα στο σημαντικότερο όλων: ότι στα μάτια των Αμερικανών, αλλά εξίσου και πολλών Ευρωπαίων, η Ελλάδα δείχνει πια σαν απλώς να μην υπάρχει.
