Ουδείς αμφιβάλλει, το βλέπουμε άλλωστε στα πρόσωπα των μεταναστών που «ξεβράζονται» παράνομα με άθλια πλοιάρια από τη Λιβύη ότι είναι δυστυχείς κι απελπισμένοι. Ρίσκαραν τα πάντα και πλήρωσαν ό,τι μπορούσαν για να τους δοθεί μια διέξοδος στις χώρες όπου οι άνθρωποι ζουν, έχουν ελευθερία και μπορούν να δημιουργήσουν. Αλλά, δυστυχώς γι’ αυτούς, δυστυχώς και για μας, η δική μας κοινωνία, η Ελλάδα και η Ευρώπη, δεν έχουν άλλες αντοχές υποδοχής ανεξέλεγκτων ροών. Δυστυχώς και για τους ξένους και για μας, ζούμε σε πολύ περίπλοκη περίοδο – και το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί ξεπερνάει τις καλές προθέσεις των κοινωνιών μας.
Από το 2002 το μέτωπο της Μεσογείου είναι η κύρια πηγή εισόδου μεταναστών στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η Θέουτα και η Μελίγια, τα Κανάρια Νησιά, η Λαμπεντούζα και η Σικελία, η Μυτιλήνη, το Φαρμακονήσι, ο Εβρος και τώρα η Κρήτη εναλλάσσονται ως σημεία έξαρσης των πιέσεων. Η παρατεταμένη αναταραχή στο περιφερειακό υποσύστημα της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 και τις επεμβάσεις στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ μέχρι την Αραβική Ανοιξη και την κρίση του Μεσανατολικού και τη μόνιμη αναταραχή στην Κεντρική και στη Βόρεια Αφρική δημιουργούν μαζικά κύματα μετακινήσεων.
Τα νέα μεταναστευτικά κύματα που «ξεβράζονται» στην Κρήτη από τη Λιβύη, δημιουργούν εύλογη πίεση στις τοπικές κοινωνίες – αλλά και στη χώρα και στην Ευρώπη. Χιλιάδες άνθρωποι χωρίς στέγη, χωρίς χαρτιά, χωρίς δυνατότητα γλωσσικής επικοινωνίας, κι επιπλέον κυρίως άνδρες, είναι πάντα πρόβλημα – όσο κι αν κάνουν ότι δεν το βλέπουν διάφοροι ανθρωπιστές εκ του ασφαλούς, το επίτευγμα της στάσης των οποίων είναι τα αίσχη της Ειδομένης και της Μόριας. Πόσω μάλλον αν οι χιλιάδες των μεταναστευτικών ροών αυτού του διαστήματος γίνουν δεκάδες χιλιάδες τις επόμενες ημέρες. Δυστυχώς, και για εκείνους και για μας, η αδυναμία υποδοχής των ανθρώπων αυτών, και πολλαπλάσιων αριθμών ανθρώπων που θα τους ακολουθήσουν, η έλλειψη υποδομών και το πρόβλημα της ύπαρξής τους και της αδυναμίας ενσωμάτωσής τους (ή της άρνησης ενσωμάτωσής τους) στην κοινωνία τα επόμενα χρόνια δεν είναι ένα ζήτημα που μπορούμε να το ξεπεράσουμε απλώς με την καλή μας διάθεση.
Η τοποθέτηση του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, χθες, από τη Βουλή, απέναντι στο πρόβλημα του νέου κύματος μετανάστευσης από τη Λιβύη με κατεύθυνση την Κρήτη, δείχνει πρόθεση άμεσης πολιτικής δράσης, αποτέλεσμα της πίεσης που επιφέρει η έκτακτη αυτή συνθήκη. Οσο κι αν φαντάζει σε μερικούς σκληρή και οδυνηρή, έχει μια λογική: οι συνέπειες ενός νέου κύματος ανεξέλεγκτης μετανάστευσης πλήττουν, πρωτίστως, τη συνοχή της δικής μας κοινωνίας. Για τη διαφύλαξη της συνοχής αυτής, ο Πρωθυπουργός αποφάσισε την ενεργοποίηση αντανακλαστικών ανάλογων με εκείνα που είχαν ενεργοποιηθεί το 2020, στη μεταναστευτική κρίση του Εβρου, που τη μεταφράσαμε τότε ως υβριδική επίθεση της Τουρκίας.
Και σε αυτή την κρίση, που δεν μπορούμε υποχρεωτικά να την αποδώσουμε σε πολιτικό σχέδιο κάποιων εχθρών της χώρας ή/και της Δύσης, αλλά δεν αποκλείεται κιόλας (έτσι κι αλλιώς, η Ρωσία αποδεδειγμένα εργάζεται αποσταθεροποιητικά για την Ευρώπη), τα ερμηνευτικά εργαλεία είναι τα ίδια. Η παγκοσμιοποίηση δεν έχει καταργήσει τα σύνορα. Κι αν μια ανθρωπιστική καταστροφή στέλνει τους μετανάστες μακριά από τις εστίες τους και δοκιμάζει τις αξίες μας, εκτεταμένα κύματα παράνομης μετανάστευσης δοκιμάζουν τη συνοχή των κοινωνιών μας. Κι αντί να παριστάνουμε τους ατσαλάκωτους ευαίσθητους και τους ξεχωριστούς ανθρωπιστές, όταν τίθενται διλήμματα είμαστε υποχρεωμένοι να απαντάμε σε αυτά.
Το φετίχ της Ακροδεξιάς
«Η Κρήτη μπορεί και φιλοξενεί τέσσερα εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο αλλά δεν μπορεί να ενσωματώσει πεντακόσιες χιλιάδες μετανάστες για να περνάνε όλοι καλύτερα». Η φράση ανήκει σε λίμπεραλ φωνή του Διαδικτύου. Δεν αμφιβάλλω ότι πολύς κόσμος, που εκφράζεται με μεγάλη άνεση στο όνομα της ιδεολογίας ή δήθεν εκπροσωπώντας επιστημονική ή/και ακτιβιστική ιδιότητα, έχει τέτοιες τιράντες εύκολες. Είναι παντός καιρού και βοηθάει όσους τις εκστομίζουν να είναι εντάξει με τον εαυτό τους – ο εγωισμός αυτού του τύπου, άλλωστε, είναι ίδιον της Αριστεράς.
Αλλά με κάτι τέτοιες θέσεις, και με την προπέτεια με την οποία τις προβάλλουν, οφείλουν να ξέρουν ότι στρώνουν το έδαφος της Ακροδεξιάς. Η οποία ζει με το όνειρο της εθνικής καθαρότητας και αναμένει ευκαιρίες για το δικό της αντισυστημικό όνειρο. Το σχέδιο της ριζοσπαστικής εκδοχής αυτής της Ακροδεξιάς, στην Ελλάδα, το ζήσαμε κι αυτό την προηγούμενη δεκαετία. Ηταν η εκδοχή της Χρυσής Αυγής. Συσπειρώθηκε στις πλατείες των Αγανακτισμένων, όπου συσπειρώθηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα ίδια αντιευρωπαϊκά και αντιμνημονιακά συνθήματα, και έργο της ήταν ακριβώς η εξόντωση των ξένων.
Η χώρα είναι υποχρεωμένη να θωρακίζεται από διάφορες επιβουλές. Και η ρεαλιστική στάση σε μια μεταναστευτική κρίση, σημαίνει αποφασιστική στάση έναντι και της Ακροδεξιάς, που πάντα καιροφυλακτεί.
