Ο άνθρωπος που διεκδίκησε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Νοέμβριο (και πέρασε τρεις ολόκληρες μονάδες τον Γκλέτσο, πιάνοντας 5,08%) δεν εξέφρασε το κόμμα, λένε «σύντροφοί» του, και κανένας δεν δυσκολεύεται να πιστέψει πως μίλησε μόνο για τον εαυτό του. Οι κυβερνήσεις ειδικού σκοπού, εξάλλου, δεν περιλαμβάνονται στο ρεπερτόριο ενός πολιτικού συστήματος αλλεργικού στη συναίνεση. Η μοναδική φορά που σχηματίστηκε μια ήταν το μακρινό – και βρώμικο – ’89. Ούτε καν στην πιο δραματική στιγμή της μεταπολιτευτικής ιστορίας, πριν από δέκα χρόνια ακριβώς, το σενάριο για τη συγκρότηση μιας δεν εξετάστηκε σοβαρά. Ούτε όμως και στα τέλη του 2014, όταν διάφοροι – όχι κεντρικοί παίκτες – εισηγούνταν τον σχηματισμό της, δεν είχε στ’ αλήθεια πιθανότητες να προκύψει. Πριν από τις εθνικές εκλογές του 2023 δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο ενός βραχύβιου κυβερνητικού σχήματος αυτού του είδους ο Τσίπρας στη διακαναλική του, αλλά, αντί να ασκήσει πίεση στο ΠΑΣΟΚ, πρόσφερε επιχειρήματα στη ΝΔ, η οποία υποσχόταν σταθερότητα στους ψηφοφόρους. Οποιος προτείνει κυβερνήσεις ειδικού σκοπού εδώ, λοιπόν, δεν έχει μελετήσει το πλαίσιο μέσα στο οποίο πολιτεύεται τόσο ώστε να το κατανοήσει. Εχει απλά διαισθανθεί πως ένα πυροτέχνημα φτάνει για να κερδίσει μερικές ώρες δημοσιότητας – κι αυτή η αντίληψη αγιάζει τον σκοπό του.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή