Το είχαν κατά καιρούς ψηλαφίσει η νεοελληνική επιθεώρηση, οι σατιρογράφοι, οι νεοελληνικές ταινίες (από το «Υπάρχει και φιλότιμο» μέχρι τον Σταύρο Τσιώλη). Η σχέση πολιτευτή και πολίτη-πελάτη και η μικροδιαφθορά των ενδιάμεσων. Θέμα μείζον, διαχρονικό (όχι όμως όπως το λέει ο Μητσοτάκης). Μια βαθιά παθολογία που εκκινεί από τα υπολείμματα της φεουδαρχίας, πάει στο νεωτερικό κράτος και περνά από τους κύκλους της Μεταπολίτευσης. Η δε εικόνα του αγρότη που λαμβάνει επιδότηση και παίρνει Καγιέν επίσης υπήρξε παροιμιώδης για τη δεκαετία του ’90 ή του 2000, αν και υπήρξε επίσης ισοπεδωτική και άδικη για ένα μεγάλο μέρος αγροτών και κτηνοτρόφων που και απατεώνες δεν ήταν, και το κοινοτικό χρήμα δεν το έτρωγαν – ούτε το τρώνε.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
