Λογικά η δικογραφία για τον ΟΠΕΚΕΠΕ θα είναι ένα ευχάριστο καλοκαιρινό ανάγνωσμα, ιδανικό για την παραλία, αρκεί να έχεις κατά νου μη σου πάρει ο αέρας τις σελίδες – είναι και 3.000. Και τα πιο ωραία αποσπάσματα δεν θα βρίσκονται στον έλεγχο των υπουργών, αλλά στα τηλεφωνήματα των βουλευτών που ζητούσαν την εξυπηρέτηση «δικαιούχων» από την εκλογική τους περιφέρεια. Δεν γνωρίζουμε αν οι βουλευτές είχαν γνώση της μηχανής που στήθηκε πάνω στα ευρωπαϊκά κονδύλια. Μπορεί, απλώς, να πίστευαν ότι εξυπηρετούν το αίτημα του ψηφοφόρου τους. Ηταν δίκαιο και έπρεπε να γίνει πράξη. Το ενδιαφέρον σε αυτήν την πτυχή της υπόθεσης βρίσκεται στο τηλεφώνημα, όχι στο περιεχόμενό του. Εχουμε φάει το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα, όμως κάποια πράγματα δουλεύουν με όρους του ύστερου 19ου. Ο ψηφοφόρος που θα πάει στο γραφείο του βουλευτή και θα ζητήσει το ρουσφέτι. Ο βουλευτής που, αξιολογώντας την εκλογική δύναμη του αιτούντος, θα σηκώσει το τηλέφωνο και θα καλέσει στις αρμόδιες υπηρεσίες ζητώντας προτεραιότητα για τον άνθρωπό του. Ναι, είναι αναχρονιστικό, αλλά μυρίζει Ελλάδα. Και σου δείχνει δύο πράγματα. Πρώτον, ακόμα και σήμερα για να κάνεις τη δουλειά σου χρειάζεσαι μέσον. Καλύτερα πολιτικό. Και αν πρόκειται για βουλευτή, μπορείς να τον μετατρέψεις σε δουλικό σου. Αν έχεις ψήφους στην τσέπη, ο βουλευτής τρέχει όπως το χάμστερ στον κύλινδρο. Και δεύτερον, η βασική δουλειά του βουλευτή δεν είναι η παραγωγή πολιτικής και η εξέλιξη του νομοθετικού έργου. Αυτά είναι ψιλά γράμματα. Δουλειά του βουλευτή είναι η επανεκλογή του που διέρχεται από τη ρουσφετολογική εξυπηρέτηση των ψηφοφόρων. Δεν έχει καμία σημασία αν αυτή η εξυπηρέτηση διέρχεται από παράτυπα κανάλια, προσπερνάει, αθέμιτα, άλλους στην ουρά αναμονής. Σκοπός είναι να εξυπηρετηθεί ο ψηφοφόρος, δηλαδή να λαδωθεί η μηχανή της συναλλαγής που κινεί τη βάση του πολιτικού μας συστήματος. Εντάξει, θα εκτεθούν κάποιοι βουλευτές που τηλεφώνησαν στον ΟΠΕΚΕΠΕ. Ας τους δούμε με συμπάθεια. Παίζουν ένα παιχνίδι το οποίο ξεκίνησαν άλλοι πριν από πολλά πολλά χρόνια.
Η σύναξη των απελπισμένων
Με τον ΣΥΡΙΖΑ στο 2,9%, ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει ήδη να βλέπει γραφεία για το κόμμα που θα φτιάξει. Το σενάριο τοποθετεί την κίνηση μετά τις εκλογές του 2027, πλην όμως, το πιθανότερο είναι ο Τσίπρας να βρίσκεται εκτός Βουλής. Μόνο ο ίδιος θα έχει πρόσβαση στη Βουλή και αυτό ως πρώην πρωθυπουργός που διατηρεί γραφείο στο κτίριο. Τι προοπτικές έχει; Λογικά μικρές, όμως καλό θα ήταν να μη θεωρήσουμε το εγχείρημα θνησιγενές. Διότι όπως υπάρχουν ψηφοφόροι που επιλέγουν Μητσοτάκη επειδή «δεν υπάρχει κάτι άλλο», έτσι θα εμφανιστούν και εκείνοι που θα ψηφίσουν Τσίπρα ακριβώς για τον ίδιο λόγο. Δεν υπάρχει κάτι άλλο στην αντιπολίτευση. Το ερώτημα είναι ποιους θα πάρει και ποιους θα αφήσει. Εξ όσων μαθαίνω, ο ίδιος και οι άνθρωποί του δέχονται προσεγγίσεις από πολιτικά στελέχη που θέλουν να τοποθετήσουν τις μάρκες τους στο φύλλο του Τσίπρα. Ναι, μόνο που αυτό δεν θα είναι κόμμα. Θα είναι η φθινοπωρινή σύναξη των απελπισμένων.
Ο πρόεδρος και το CNN
Δεν ξέρω αν παρακολουθείτε τα αποσπάσματα από τη θυελλώδη σχέση που διατηρεί ο Τραμπ με τον αντιπολιτευόμενο Τύπο της χώρας του. Για την ακρίβεια τρελαίνεται, το θυμικό του διατρέχεται από κύματα οργής. Γιατί πρόκειται για ένα πεδίο που αδυνατεί να ελέγξει.
Το θέμα δεν είναι πολιτικό. Συνδέεται άμεσα με τη ναρκισσιστική διαταραχή ενός ανθρώπου που δεν ανέχεται αμφισβήτηση της ορθότητας όσων εκστομίζει. Και από την άλλη, οι δημοσιογράφοι κάνουν τη δουλειά τους. Υποβάλλουν ενοχλητικές ερωτήσεις, τον εγκαλούν για ψευδείς ισχυρισμούς, στέκονται ατάραχοι απέναντι στις ύβρεις και στα σάλια που πετάει ο ισχυρότερος άνθρωπος του κόσμου. Αναπόφευκτα ερχόμαστε στα δικά μας. Οχι, δεν υπάρχει σύγκριση. Δεν έχουμε εξουσία τύπου Τραμπ, αλλά ούτε και δημοσιογραφία ύφους CNN.
Και εκεί που είχα μία κουβέντα με το ChatGPT για τη σύνοδο του ΝΑΤΟ, τον Τραμπ και τον γενικό γραμματέα-υπάλληλο, προέκυψε αυτό το στιγμιότυπο από την οικογενειακή φωτογραφία…
