Η υπόθεση αυτή δεν σηκώνει κομματικές αντιπαραθέσεις, κοινοβουλευτικές συγκρούσεις και τηλεοπτικές μονομαχίες. Εδώ σκύβουμε όλοι το κεφάλι από σεβασμό. Πρώτα για τους γονείς που, μέσα στον ανείπωτο πόνο τους, αποφάσισαν να δωρίσουν τα όργανα των παιδιών τους για να ζήσουν συνάνθρωποί τους. Κι ύστερα για τους γιατρούς που, παρά τη συναισθηματική φόρτιση, έφεραν σε πέρας μια σειρά από ιδιαίτερα απαιτητικές, πάνω απ’ όλα όμως σωτήριες, επεμβάσεις.
Η ιστορία είναι γνωστή. Ο 15χρονος Σπύρος έπεσε στον Αραχθο για να σώσει τον φίλο του, τον 12χρονο Νίσι, και πνίγηκαν και οι δύο. Οι γονείς τους, χωρίς να διστάσουν, έδωσαν τη συγκατάθεσή τους να μεταμοσχευθούν όσα όργανα των παιδιών τους ήταν δυνατόν, ώστε, όπως είπε ο ένας τραγικός πατέρας, «η καρδιά του παιδιού μου να γίνει αετός, να χτυπάει σε κάποια καρδιά κι έτσι να την ακούω». Συνολικά 13 όργανα – ήπαρ, νεφροί, κερατοειδείς, πνεύμονες και καρδιά – ταξίδεψαν αυτή την εβδομάδα από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Ιταλία και τη Γερμανία, προσφέροντας μια νέα αρχή σε παιδιά και ενηλίκους. Στο ίδιο νοσοκομείο έγινε, για πρώτη φορά στη χώρα μας, και η λήψη παγκρέατος από ένα 12χρονο παιδί, το οποίο μεταμοσχεύτηκε σε ενήλικο ταυτόχρονα με τον νεφρό.
H μεταμόσχευση ενός οργάνου δεν μπορεί ασφαλώς να απαλύνει τον πόνο ενός γονιού που χάνει το παιδί του. Αυτή η μοναδική πράξη αλληλεγγύης προσφέρει όμως μια παρηγοριά, ένα νόημα σε κάτι που κατά τα άλλα είναι παντελώς ακατανόητο: πώς μπορεί να πεθαίνει ένα παιδί; Το αναπάντητο αυτό ερώτημα προσδίδει ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα στην αποστολή των γιατρών που καλούνται να επιτελέσουν μια πράξη ύψιστης ευθύνης, να αφαιρέσουν δηλαδή τα όργανα ακέραια – κάτι ακόμη πιο δύσκολο όταν οι δότες είναι μικρής ηλικίας – ώστε να είναι κατάλληλα για μεταμόσχευση.
Ενας πατέρας που λέει ότι οι καρδιές δεν έχουν χρώμα. Ενας γιατρός που περιγράφει τη ριζική αλλαγή του τοπίου των μεταμοσχεύσεων σε όλη τη χώρα. Ενα δράμα σε μια δύσκολη εποχή, που μας δίνει θάρρος και ελπίδα.
