Εχουμε συνηθίσει στη δημόσια συζήτηση να εστιάζουμε κυρίως στη στρατιωτική ισχύ της Τουρκίας: Ωστόσο, ένα λιγότερο εμφανές αλλά ιδιαίτερα αποτελεσματικό εργαλείο ισχύος που χρησιμοποιεί τα τελευταία χρόνια είναι η πολιτιστική επιρροή. Μέσω της λεγόμενης «ήπιας ισχύος» (soft power), η Τουρκία εξάγει αφηγήσεις και πολιτισμικά πρότυπα, επηρεάζοντας εκατομμύρια θεατές παγκοσμίως. Κεντρικό ρόλο σε αυτή τη στρατηγική έχουν τα τουρκικά ιστορικά δράματα, τα Dizis, όπως οι σειρές Diriliş: Ertuğrul, Payitaht: Abdülhamid και Kuruluş: Osman. Οπως αναφέρει ο Μ. Χακάν Γιαβούζ στο βιβλίο του «Nostalgia for the Empire: The Politics of Neo-Ottomanism» (Νοσταλγία για την αυτοκρατορία: Η πολιτική του νεοοθωμανισμού), μέσα από αυτές τις σειρές, ο ίδιος ο Ερντογάν προβάλλει την εικόνα του ως σύγχρονου Αμπντουλχαμίτ Β΄, ενός ηγέτη που μάχεται για την επιβίωση του κράτους απέναντι σε εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς. Με άλλα λόγια, τα ιστορικά γεγονότα χρησιμοποιούνται εργαλειακά για να εξυπηρετήσουν τον τύπο διακυβέρνησης του Ερντογάν.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
