Είναι σαν να τον βλέπω από τα βάθη του τηλεοπτικού μας παρελθόντος. Τον «Τζίμη» του Λάκη Λαζόπουλου από τους «Δέκα μικρούς Μήτσους». Με τη φράντζα του και τον αποσπασματικό λόγο του, αλλά και μια παλαιστινιακή μαντίλα στους ώμους του να έχει αντικαταστήσει το «πάμε πλατεία;» με το «πάμε Γάζα;». Και έχω την εντύπωση ότι αν ο «Τζίμης» ήταν υπαρκτό πρόσωπο, στα σαράντα φεύγα του πλέον, μπορεί και να συμμετείχε στο March to Gaza. Πιθανότατα να είχε ριζοσπαστικοποιηθεί επειδή ο πατέρας του, στα χρόνια της κρίσης, θα είχε χάσει την περιουσία του και το σπίτι στο Ψυχικό θα είχε βγει στο σφυρί. Τέλος πάντων, σε αυτό το φανταστικό σενάριο, ο «Τζίμης» θα ήταν πλέον συνειδητοποιημένος. Και οργισμένος. Οπως και αυτοί που συμμετείχαν στην πορεία ειρήνης. Και των οποίων δεν αμφισβητώ τα κίνητρα. Θέλει κότσια – για να το πω κομψά – για να κάνεις κάτι τέτοιο. Ουδείς το κάνει για το θεαθήναι. Θέλει όμως και κάτι ακόμη. Προετοιμασία και οργάνωση. Κι εκεί θεωρώ ότι χάθηκαν. Πιστεύω ότι όσοι συμμετείχαν σε αυτήν την κίνηση είχαν απόλυτη συνείδηση του τι πάνε να κάνουν. Γνώση δεν είχαν όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή