Δεν είμαι καλός άνθρωπος. Για αυτό και δεν μπορώ να καταλάβω τους ακτιβιστές που μπήκαν στο πλοίο για τη Γάζα. Δεν θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο. Να αφήσω τη ζωή μου στην άκρη για να γνωρίσω ισραηλινούς κομάντο καταμεσής του πελάγους; Οχι, δεν είμαι για κάτι τέτοια. Και έτσι, λοιπόν, όπως κάθομαι στη γωνιά μου, ένα συνηθισμένο ανθρωπάκι, κυρ Παντελής φιλοτομαριστής, αντιμετωπίζω αυτούς τους τύπους με δέος. Από τι υλικό είναι φτιαγμένοι; Είναι πιο σκληροί ή πιο ευαίσθητοι από μένα; Σίγουρα είναι. Γιατί αυτοί έχουν ψυχή που σκιρτάει μπροστά στον πόνο, αλλά και θάρρος που δεν λογαριάζει τον φόβο. Μετά αναρωτιέμαι αν η εικόνα τους έχει γρατζουνιές όπως συμβαίνει σε όλους μας. Ας πούμε, ζηλεύουν; Πώς είναι στα γκομενικά τους; Καβγαδίζουν; Απιστούν; Λένε ψέματα; Οχι δεν το πιστεύω, είναι ξεχωριστοί. Αλλωστε καθίστανται απολύτως διάφανοι από το φωτοστέφανο που τους περιβάλλει. Και έτσι όπως τους βλέπω, να κουβαλάνε στις πλάτες τους ιδέες και ιδανικά μαζί με τα δεινά όλου του κόσμου, θυμίζουν μικρούς Χριστούς που θυσιάζονται για τα κρίματα της ανθρωπότητας. Είναι, άραγε, οι ακτιβιστές, οι άγιοι των καιρών μας; Που πορεύονται στον κόσμο ή θαλασσοδέρνονται για να κηρύξουν την ανθρωπιά, το δίκαιο και την ηθική; Χωρίς να ντύνονται κουρέλια και να κρύβουν το πρόσωπο πίσω από μακριές γενειάδες, αλλά με σωσίβια και κινητά τηλέφωνα για να περάσει το μήνυμα στα social.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
