Οι περισσότεροι πολιτικοί αναλυτές βλέπουν τον κόσμο, τη χώρα, την Ευρώπη, σε κατάπτωση, σε ταυτοτική κρίση, επειδή προβάλλουν τη δική τους προσωπική έκπτωση και την υπαρκτική αγωνία. Λογικό. Η τρίτη ηλικία είναι μελαγχολική και μεγάλο μέρος της κριτικής κειμενογραφίας ανήκει σε αυτή την ηλικιακή φέτα. Δεν υπάρχουν πλέον ενεργές φαντασιώσεις (αυτές που στην ηλικία των 20 ή 30, υποκαθιστούσαν τη δυσάρεστη πραγματικότητα και έδιναν θάρρος). Εκπίπτει λοιπόν η χώρα ή το σώμα; Θυμάμαι τη δεκαετία του ’90, επίσης πολλούς δημόσιους γραφείς, να θρηνούν για τον εθνικό πολιτιστικό και πολιτικό θάνατο. Κάθε γενιά περνάει από τον υποχρεωτικό θρήνο ή πράγματι στο βάθος έχουμε ένα παρατεταμένο συλλογικό τέλος;

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή