Δύσκολο να μπαίνει ο Μάιος και να μη σκεφτώ τον Λευτέρη Βογιατζή που έφυγε εκείνη τη Μεγάλη Πέμπτη, 2 Μαΐου, του 2013. Δώδεκα χρόνια μετά επιστρέφω – και δεν είμαι η μόνη. Ολοι μας επιστρέφουμε στο θέατρο που μας έμαθε ο Βογιατζής, στα έργα που μας σύστησε, στις παραστάσεις που μας καθόρισαν, στα πράγματα που μοιραστήκαμε, στην αισθητική και τη λεπτομέρεια που απέπνεαν όλα όσα έφτιαχνε. Είτε γιατί κάποιοι σκηνοθετήθηκαν και έπαιξαν στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων είτε γιατί κάποιοι από εμάς είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε από κοντά και να συνομιλούμε μαζί του είτε γιατί – και είναι οι πιο πολλοί – υπήρξαν θεατές που παρακολούθησαν τις θεατρικές του δημιουργίες και μοιράστηκαν το όραμά του.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
