Δεν φανταζόμουν ότι θα με επηρέαζε τόσο έντονα ο θάνατος ενός ανθρώπου που έφυγε ήσυχα στα 101 του χρόνια. Και όμως… Ισως φταίει μεταξύ άλλων ένα αίσθημα τέλους εποχής, αυτό το συνολικό ταρακούνημα των όποιων ορθολογικών παραδοχών μας – από τον Τραμπ ως την κυρία Κωνσταντοπούλου – που μου δημιουργούν το αίσθημα ότι ένας ολόκληρος κόσμος έφυγε οριστικά και πως ο ορθός λόγος αποτεφρώνεται πλέον και συμβολικά με τη φυγή του πιθανότατα κοφτερότερου μυαλού των μεταπολεμικών μας γραμμάτων. Γιατί ο Δημήτρης Ραυτόπουλος υπήρξε εμβληματική φυσιογνωμία στον χώρο της λογοτεχνικής κριτικής και όχι μόνο, συνιδρυτής και μάχιμος γραφιάς της περίφημης «Επιθεώρησης Τέχνης», άνθρωπος θαρραλέος, καινοτόμος και πάντοτε ενεργός. Θα λέγαμε δε ότι συνέβαλε με το θάρρος και την ευθυκρισία του στη συγκρότηση του δημοσίου διαλόγου για την Αριστερά, τη λογοτεχνία και την πολιτική κριτική για περισσότερο από μισόν αιώνα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή