Δολοφόνοι, ρεπόρτερ, κλώνοι, σκακιστές…

Η συγκάλυψη ενός φόνου με φόντο την κλειστή κοινωνία μιας μικρής πόλης στην ελληνική επαρχία είναι η βάση της ιστορίας στο «Κρέας» (Ελλάδα, 2024), την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Δημήτρη Νάκου, η οποία έχοντας κάνει αξιόλογη διαδρομή σε διάφορα φεστιβάλ του κόσμου (Τορόντο, Θεσσαλονίκη κ.α.) ανοίγει από σήμερα στις αίθουσες. Ξέρουμε από την αρχή ότι ο φονιάς είναι Ελληνας (Παύλος Ιορδανόπουλος), ο «προβληματικός» γιος μιας οικογένειας σε τεράστια κρίση (Ακύλλας Καραζήσης ο πατέρας χασάπης, Μαρία Καλλιμάνη η σιωπηλή μητέρα). Και μαθαίνουμε ότι εκείνος που «πρέπει» να πάρει την ευθύνη είναι Αλβανός (Κώστας Νικούλι) που μάλιστα βρίσκεται υπό την προστασία της οικογένειας του πρώτου. Οσο η ώρα περνά, τόσο ο κλοιός σφίγγει και μια απόφαση πρέπει, επιτέλους, να παρθεί. Δεν θα έλεγα ότι η ματιά του Νάκου πάνω στην ελληνική κοινωνία της επαρχίας διαφέρει από εκείνη άλλων σκηνοθετών που έχουν κατά καιρούς ασχοληθεί μαζί της στο ελληνικό σινεμά και δεν μπορώ να μη μνημονεύσω την εξαιρετική και σχετικά πρόσφατη ταινία «Πίσω από τις θημωνιές» της Ασημίνας Προέδρου, στοιχεία της οποίας με άλλον τρόπο δοσμένα θα βρούμε και στο «Κρέας»· από την ασφυκτική πατριαρχία ως την οικονομική ανασφάλεια, από τις βίαιες αντιπαραθέσεις των συγχωριανών ως το φαρμακερό κουτσομπολιό, από τη ζήλια και τον φθόνο ως το μεταναστευτικό πρόβλημα. Ολα αυτά το «Κρέας» τα ψηλαφίζει και μάλιστα προσεκτικά – τόσο όσο – χωρίς ποτέ να ξεχνά ότι το βαρόμετρο εδώ είναι το ποιος θα πάρει την ευθύνη για το έγκλημα. Στόχος του Νάκου που δούλεψε επί χρόνια το σενάριο κάνοντας διάφορες τροποποιήσεις είναι να βρει χώρο για τη δημιουργία oλοκληρωμένων ηρώων που θα στηρίζουν πειστικά την ιστορία του, και τα καταφέρνει. Οι τέσσερις κεντρικοί ήρωες έχουν πληρότητα και οι ηθοποιοί τούς υπηρετούν υπεύθυνα, έστω και αν ο Ακύλλας Καραζήσης δείχνει ότι κοπιάζει να υποδυθεί τον χασάπη, παγιδευμένος σε μια συνθήκη που ως φαίνεται τον κάνει να αισθάνεται άβολα.