Μεγάλο μέρος του κοινού δικαιολογεί την απεμπλοκή του από την πολιτική με την πεποίθηση ότι όλοι όσοι λαμβάνουν αποφάσεις είναι διεφθαρμένοι κι ότι το Σύστημα είναι σάπιο —και ταυτοχρόνως πανίσχυρο, σκοτεινό, κινούμενο από αόρατα νήματα. Από αυτή την πεποίθηση προκύπτουν δύο στάσεις: η μία είναι η απάθεια· η άλλη είναι η αντισυστημική δραστηριότητα που πηγάζει από την απόρριψη της επίσημης πολιτικής και εκδηλώνεται θορυβωδώς, με ανεξέλεγκτη συναισθηματική έξαρση και συχνά δόλιο μικροκομματισμό. Αμφότερες οι στάσεις προκύπτουν από διανοητική τεμπελιά, από άγνοια, από πρόχειρη, αμελή ενημέρωση· και παρότι καταλήγουν σε διαφορετικές αντιδράσεις, τα άτομα που απορρίπτουν το «Σύστημα» συναντώνται σε παρόμοια κόμματα, στους ίδιους χώρους δυσαρέσκειας και διαμαρτυρίας. Προπάντων, συμβάλλουν εξίσου στην κοινωνική διάλυση και αστάθεια, σε συνθήκες που τροφοδοτούν περαιτέρω τον αντισυστημισμό. Οι δυσαρεστημένοι, αγανακτισμένοι και εξεγερμένοι στο εσωτερικό των φιλελεύθερων δημοκρατιών δεν φαίνεται να αναγνωρίζουν ότι ξεπεράσαμε τις ταλαιπωρίες της πρωτόγονης αρχαιότητας και του Μεσαίωνα μέσω της πολιτικής. Κι ότι χρειάστηκαν αιώνες προσπαθειών για να δημιουργηθεί ένα σύστημα το οποίο με νόμους, εκλογές, καθημερινή ανταλλαγή απόψεων και εξισορρόπηση συμφερόντων πασχίζει να βελτιωθεί —σε πείσμα των ανθρώπινων ατελειών.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
