Η Κατερίνα και ο Μιχαήλ

Κατερίνα Ευαγγελάτου και Μιχαήλ Μαρμαρινός: Δύο καλλιτέχνες, δύο προσωπικότητες, δύο άνθρωποι του θεάτρου. Τιμήθηκαν και οι δύο με το παράσημο του Ιππότη του Τάγματος των Γραμμάτων και των Τεχνών, μια διάκριση που τους απένειμε η πρέσβειρα της Γαλλίας στην Ελλάδα, Laurence Auer, εξ ονόματος της υπουργού Πολιτισμού της Γαλλικής Δημοκρατίας.   Η σεμνή τελετή που πραγματοποιήθηκε στο κτίριο της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας είχε από όλα, ξεκινώντας από μια αναδρομή στο έργο τους με αποκορύφωμα την ανάληψη, το 2019, της καλλιτεχνικής διεύθυνσης του Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου από την Κατερίνα Ευαγγελάτου και την αντίστοιχη στον θεσμό της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης «2023 Ελευσίς» από τον Μιχαήλ Μαρμαρινό. Η γαλλίδα πρέσβειρα αναφέρθηκε και στις σχέσεις τους με τη χώρα και τη γαλλική κουλτούρα. Και οι δύο, με φανερή συγκίνηση, ενώπιον φίλων, συγγενών και συνεργατών, παρασημοφορήθηκαν και έκαναν τη δική τους αναδρομή.  Ηταν το 2007 όταν η Κατερίνα Ευαγγελάτου με την «Ερωτευμένη νεκρή» του Τεοφίλ Γκοτιέ, πήρε το βάπτισμα της σκηνοθεσίας. Είχε ήδη ολοκληρώσει τις σπουδές της στη Φιλοσοφική, τη Δραματική του Εθνικού και τις μεταπτυχιακές στο Λονδίνο και τη Μόσχα. Είχε κάνει και το πέρασμά της ως ηθοποιός, στην Πειραματική του Στάθη Λιβαθινού. Συστήθηκε στο κοινό από τη μικρή σκηνή που είχε στήσει η ίδια μέσα στο Αμφι-Θέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου, με τον τίτλο «Είσοδος κινδύνου». Κι αυτός ο τίτλος αποδείχτηκε τελικά εύστοχος γιατί σήμανε τόσο την είσοδό της στη σκηνοθεσία όσο και την τολμηρή, ενίοτε και «επικίνδυνη» καλλιτεχνική της ματιά.  Μια εικοσαετία και κάτι νωρίτερα, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός έπιανε το νήμα του θεάτρου, ως Οδυσσεβάχ στο ομώνυμο έργο της Ξένιας Καλογεροπούλου, στη σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή. Ηταν λίγο πριν ολοκληρώσει τις σπουδές στη Βιολογία όταν στράφηκε προς το θέατρο για να αποφοιτήσει από τη Σχολή Κατσέλη. Κι εκεί βρήκε τον δρόμο του. Η πορεία του ξεκίνησε με την ομάδα Διπλούς Ερως που έφτιαξαν με την Αμαλία Μουτούση. Το Ιλίσια Στούντιο (μετέπειτα Βολανάκης) στέγασε την πρώτη περίοδο της δουλειάς τους, ενώ στο Θησείον στέγασε τις μετέπειτα πρωτοποριακές δημιουργίες που είχαν, πια, την προσωπική του σφραγίδα.