Μια ολοένα και αυξανόμενη τάση των νέων προς την παράδοση αλλά και τον αναλογικό τρόπο ζωής φαίνεται πως καταγράφεται σήμερα με ζωηρό τρόπο. Η «επιστροφή στις ρίζες» δεν έχει να κάνει μόνο με την παραδοσιακή ελληνική μουσική και τους παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς αλλά και με συνήθειες όπως το βινύλιο ή και τα βίντατζ ρούχα που φαίνεται πως αποκτούν μία δημοφιλία στις νεότερες γενιές.
Το ενδιαφέρον είναι πως ενώ από τη μία ψηφιοποιούμαστε αλματωδώς αλλά και εξελισσόμαστε τεχνολογικά από την άλλη και ως αντίστιξη η σύγχρονη τάση δείχνει πως η νέα γενιά αναζητά το αυθεντικότερο, το παραδοσιακό. Μια στροφή στην παράδοση που όμως δεν έχει σχέση με άκαρπους και άγονους ή προγονόπληκτους εθνικισμούς. Το εξόχως αξιοσημείωτο είναι λόγω και της σημερινής έρευνας των «ΝΕΩΝ» πως αυτή ακριβώς η επιστροφή και επαφή με ποικίλες μορφές παραδοσιακότητας την ίδια στιγμή μπαίνει σε έναν νέο τρόπο μετασχηματισμού από τους ίδιους τους νέους. Για παράδειγμα τα παλιότερα μουσικά όργανα έχουν δημοφιλία αλλά την ίδια στιγμή οι νέοι τα επαναπροσδιορίζουν βάσει των σημερινών εξελίξεων. Το ίδιο συμβαίνει και με τη φωτογραφία.
Ενώ έχουμε την έκρηξη της ψηφιακής φωτογραφίας, τη φωτογραφία μέσω κινητού, την ίδια ώρα μεγάλο μέρος του νέου κοινού κοιτάει προς την αναλογική μηχανή. Τα βίντατζ ρούχα, η αναλογική φωτογραφία, η «τελετουργία» της ακρόασης βινυλίου δεν είναι μόνο μία ματιά προς τα πίσω. Είναι και μια τάση επανεξέτασης του παρελθόντος με σύγχρονους όρους. Σίγουρα δεν είναι κάτι αμελητέο αλλά κάτι που με ενδιαφέρον οφείλουμε να καταγράφουμε.
