«Ο πιο σκλαβωμένος είναι εκείνος που θεωρεί τον εαυτό του ελεύθερο», ακούμε στην αρχή της ταινίας «The brutalist» (ΗΠΑ / Αγγλία / Καναδάς, 2024) και η φράση νιώθεις ότι στοιχειώνει τις τρεις ώρες και τα 34 λεπτά που διαρκεί αυτή η μεγαλεπήβολη, χορταστική ταινία, η οποία φέρνει στο μυαλό έναν επικό κινηματογράφο παλαιότερων εποχών που πλέον σπανίζει. Γιατί ο Λάζλο Τοτ, μαγυάρος αρχιτέκτονας της σχολής Μπάουχαους, εκπρόσωπος του κινήματος του μπρουταλισμού τον οποίο με γνήσιο πάθος υποδύεται ο Εντριαν Μπρόντι (διατηρώντας καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας μια «σπασμένη» προφορά αγγλικών), θεωρεί πράγματι τον εαυτό του ελεύθερο. Κατάφερε να επιβιώσει του Ολοκαυτώματος των Εβραίων και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο να μεταναστεύσει από την πατρίδα του στη Γη της Επαγγελίας, την Αμερική. Εκεί όπου όλες οι πόρτες, αν δουλέψει σκληρά, υποτίθεται ότι θα ανοίξουν μπροστά του. Να όμως που εκεί, στη χώρα των μεγάλων ευκαιριών, εκεί όπου ο Λάζλο νομίζει ότι θα βρει την ελευθερία που δεν είχε ως τότε, θα μετατραπεί σε σκλάβο του χειρίστου είδους, πρώτα από τους «δικούς» του, τον εξάδελφό του (Αλεσάντρο Νίβολα) που αρχικά τον φιλοξενεί, και αργότερα από ανθρώπους σαν τον μεγαλοβιομήχανο της Πενσιλβανίας Χάρισον Λι Βαν Μπιούρεν (Γκάι Πιρς) που θέλουν να αξιοποιήσουν δημιουργικά το ταλέντο του, το οποίο δείχνουν ότι εκτιμούν απεριόριστα. Οπότε αυτός, ο ταλαντούχος εκπρόσωπος του μπρουταλισμού, θα μετατραπεί σε σκιά του εαυτού του έχοντας πιαστεί στη φάκα ενός περίεργου μπρουτάλ «παιχνιδιού» εξάρτησης και εξουσίας. Τα μέτωπα που έχει να αντιμετωπίσει, μαζί με την ούτως ή άλλως αυτοκαταστροφική φύση του, υπερβαίνουν τις δυνάμεις του. Βέβαια, την ίδια ώρα, ο Λάζλο Τοτ δεν παύει να είναι πεισματάρης φορέας πολιτισμού και ίσως αυτό ακριβώς το πείσμα να γίνει η μόνη ασπίδα προστασίας του στο στόμα του λύκου όπου έχει βρεθεί. Με υπομονή και όρεξη, ο σκηνοθέτης Μπρέιντι Κορμπέ (μεγάλο ταλέντο του σύγχρονου αμερικανικού κινηματογράφου) θα ακολουθήσει από κοντά τον Λάζλο στην οδύσσειά του και θα στήσει ένα πανέμορφο στην όψη ταξίδι απομυθοποίησης της Αμερικής με φόντο την εποχή που το αμερικανικό όνειρο, ως όρος, ίσχυε και με το παραπάνω. Κάτι που επίσης η ταινία επισημαίνει είναι πως ό,τι όμορφο με όρους πολιτισμού έχει η «Αγρια Δύση» το οφείλει στην Ευρώπη. Υποψήφιο για δέκα Οσκαρ, ανάμεσα στα οποία τα καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και α’ ανδρικού ρόλου, το «Brutalist», περισσότερο από ταινία, είναι μια εμπειρία που, άπαξ και τη βιώσεις, μπορεί να μείνει μέσα σου για πάντα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή