Λίγη ώρα από τη στιγμή που ανακοινώθηκε ο θάνατος του Κώστα Σημίτη, ο ηλεκτρονικός και έντυπος Τύπος κατακλύστηκε από άρθρα αποτίμησης του προσώπου και του έργου του. Τα περισσότερα διθυραμβικά. Δεν είναι λίγο να θεωρείσαι ένας από τους σημαντικότερους πρωθυπουργούς του 20ού αιώνα. Κάποια κείμενα κριτικά, θυμωμένα, μειωτικά, εμφανίστηκαν κυρίως στα τοξικά κοινωνικά μέσα. Για άλλη μια φορά οι αντιδράσεις αποκαλύπτουν ότι ο Σημίτης αντιπροσώπευε την επιτομή της διχασμένης Ελλάδας, από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους έως σήμερα, στην πολιτική και την άσκησή της, στον πολιτικό πολιτισμό, και στην κουλτούρα ανεξαρτήτως κομματικού χώρου. Από τη μια μεριά η βαθιά δημοκρατική συνείδηση, ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός, η αποδοχή των διαφορετικών ταυτοτήτων, η προάσπιση των δικαιωμάτων, η σημασία των συναινέσεων στο εθνικό και διεθνές επίπεδο, η έμφαση στα θεσμικά αντίβαρα, η ενίσχυση της κοινωνίας των πολιτών, οι ανοιχτοί ορίζοντες. Από την άλλη ο λαϊκισμός, ο εύκολος «πατριωτισμός», ή ακόμη χειρότερα ο στείρος εθνικισμός, η φοβικότητα, η προάσπιση της μονολογικής ομοιογένειας και ο αποκλεισμός των άλλων, των διαφορετικών. Το 2004 όταν η μια Ελλάδα έδινε τη θέση της στην άλλη, ένιωσα σαν ένα λάστιχο που το είχες τραβήξει και ξαφνικά το άφησες και συρρικνώθηκε στο κανονικό του μέγεθος
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
