Ηταν σαν σήμερα, 15 Ιανουαρίου, του 2015. Δέκα μέρες πριν από τις εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ κάλπαζε προς την εξουσία. Τι κάλπαζε δηλαδή, σχεδόν την είχε φτάσει, ήδη την άγγιζε. Οι δημοσκοπήσεις δεν άφηναν περιθώρια λάθους. Ο λεγόμενος αντιμνημονιακός αγώνας έφερνε τα «δώρα» του σε αυτούς που τον είχαν μοντάρει έτσι ώστε να λειτουργήσει σαν μπουλντόζα που θα άνοιγε τον δρόμο έως το Μαξίμου. Η κοινωνία είχε ντοπαριστεί τα προηγούμενα χρόνια με τα συνθήματα περί «γερμανοτσολιάδων», «Τσολάκογλου», «Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», όλα όσα, στην πραγματικότητα, έβαζαν γκαζάκια στα θεμέλια της ίδιας της δημοκρατίας. Μια μεγάλη μερίδα του κόσμου, ήδη τοξινωμένη από διχαστικά συνθήματα τύπου «Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», είχε πειστεί πως η Πρώτη Φορά Αριστερά ήταν η μόνη λύση για να δοθεί πίσω εκείνη η περίφημη «χαμένη αξιοπρέπεια». Τα φρεάτια της λογικής είχαν κλείσει, οι δρόμοι είχαν πλημμυρίσει από κοινωνικούς αυτοματισμούς. Και, φυσικά, δεν έφταιγε ο κόσμος αλλά οι συνθήκες έτσι όπως είχαν διαμορφωθεί.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή
Τελευταία Νέα