Αν αύριο ο Σωκράτης Φάμελλος ανέβει στο κοινοβουλευτικό έδρανο και απειλήσει να αυτοπυρποληθεί, η είδηση θα παίξει στην ουρά του ρεπορτάζ ΣΥΡΙΖΑ. Θα έχει προηγηθεί μια δραστηριότητα του προέδρου. Ενδεχομένως και η δήλωση του πατέρα του προέδρου. Και έπειτα καμιά ατάκα από Φίλη ή Σκουρλέτη. Στο μεταξύ ο Φάμελλος θα περιμένει με το σπίρτο αναμμένο πάνω στο έδρανο. Και αυτό είναι πρόβλημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή δεν κάνει πολιτική αλλά προσφέρει θέαμα. Λες και δεν υπάρχει στο Κοινοβούλιο ή στην παραγωγή πολιτικής. Ναι, είναι η επικαιρότητα των ημερών που δίνει τον τόνο. Από τη μία η εκλογή προέδρου και από την άλλη η ρωγμή στο εσωτερικό του κόμματος. Υπό ιδανικές συνθήκες, αυτή τη στιγμή όλος ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν σε τέλεια στοίχιση πίσω από τον πρόεδρό του, ασκώντας πίεση προς την κυβέρνηση, με καύσιμο τη διάθεση και την αύρα που γεννά η ανανέωση. Δεν συμβαίνει αυτό. Σήμερα αν κάτι δεν σκεπάζεται από τη λάμψη του προέδρου, τότε καλύπτεται από τον ίσκιο της διάσπασης. Και προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι ο πρόεδρος προτίμησε, για παράδειγμα, να επισκεφθεί ένα σχολείο από το να μιλήσει στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και να δώσει τίτλους για «σάλπισμα αντεπίθεσης».

Πόσο, αλήθεια, μπορεί να κρατήσει αυτό; Η σημερινή εικόνα επιβεβαιώνει κάτι που γνωρίζουμε όλοι: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα κανονικό κόμμα. Και αντί η εκλογή προέδρου να προσφέρει κάτι στον δείκτη κυβερνησιμότητας, βρεθήκαμε να συζητάμε ποιος θα πάρει τη σφραγίδα και ποιος τον καναπέ και τις γλάστρες. Θα μου πείτε ότι είναι οι ωδίνες του τοκετού. Ναι, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση μαζί με τα γεννητούρια έχουμε και κηδεία, ενώ, ακόμα, ο πρόεδρος παραμένει ένα μυστήριο για την εκλογική πελατεία. Το ερώτημα είναι αν ο χρόνος θα λειάνει τις γωνίες ή, τελικά, θα βαθύνει το πρόβλημα. Πού θα πάει, θα το μάθουμε. Μέχρι τότε ο Φάμελλος μπορεί να περιμένει με το σπίρτο αναμμένο.