Οταν ο Τραμπ βρισκόταν μία ανάσα από το χρίσμα της προεδρικής υποψηφιότητας, ο Ομπάμα έκανε χιούμορ λέγοντας ότι «ποτέ στο παρελθόν το τέλος των Ρεπουμπλικανών δεν ήταν τόσο κοντά». Και λίγο αργότερα είπε ότι «η υποψηφιότητα Τραμπ είναι ένα εξαιρετικό νέο, αρκεί να είσαι με τους Δημοκρατικούς». Μετά το είδε πιο σοβαρά και ξεκίνησε να λέει ότι η πολιτική δεν είναι ριάλιτι. Η συνέχεια δόθηκε στην κάλπη. Την είδαμε όλοι και τώρα ίσως παρακολουθήσουμε το σίκουελ.

Η αλήθεια είναι ότι ο Στέφανος Κασσελάκης σηκώνει συζήτηση πάνω σε πολλά σημεία της συμπεριφοράς του. Γενικώς, εσχάτως, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι σαν πλατφόρμα ψυχαγωγίας. Ομως τώρα έχουμε ένα πολιτικό φαινόμενο σε εξέλιξη. Διότι από τη μία είναι ο Κασσελάκης, αλλά από την άλλη βρίσκονται εκείνοι που πήγαν και τον ψήφισαν. Είναι κάποιες χιλιάδες, δείγμα διόλου αμελητέο για μία επιδερμική δημοσκόπηση.

Τι μας έδειξε, λοιπόν, το αποτέλεσμα στον ΣΥΡΙΖΑ; Οσα διαβάσαμε για τη μεταπολιτική και την κυριαρχία της εικόνας είναι σωστά. Η τάση είναι πολιτισμική. Στους καιρούς μας είναι απολύτως λογικό ένα χαμόγελο οδοντόκρεμας να κερδίζει κατηφή πρόσωπα που μυρίζουν μούχλα και εκπέμπουν μιζέρια.

«Θα κερδίσω τον Μητσοτάκη και θα ξεδοντιάσω δικαστές και δημοσιογράφους». Βάλτε το δίπλα σε μακρόσυρτες νυχτερινές αναλύσεις στην εκπομπή της Γιάμαλη για την ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ και τις προκλήσεις της Αριστεράς στην εποχή της κλιματικής αλλαγής. Τι σας φαίνεται πιο ελκυστικό;

Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι είμαστε σαν το παλιό ανέκδοτο με τους κνίτες: κοιτάζουμε το δάχτυλο, τον Κασσελάκη, αλλά όχι το φεγγάρι. Τα πάντα έχουν αλλάξει, οι κώδικες επικοινωνίας, τα μυαλά των ανθρώπων, ο κόσμος ολόκληρος. Και γίνονται όλο και λιγότεροι αυτοί που έχουν τη διάθεση να ασχοληθούν με την ουσία της πολιτικής, να ψάξουν κάτω από λέξεις, να καταλάβουν τι είναι αυτό το καινούργιο που αναδύεται μέσα από τον χυλό διασταυρούμενων ρευμάτων. Οι άνθρωποι δεν διαβάζουν καν. Θέλουν μία ωραία φωτογραφία και από κάτω μία έξυπνη λεζάντα.