Εχουμε επισημάνει με συχνότητα πως η ελληνοτουρκική προσέγγιση δεν είναι εύκολη υπόθεση ούτε στρωμένη με ροδοπέταλα. Και σ’ αυτή την αργόσυρτη και δύσκολη – μα και αναγκαία – διαδικασία η βασική δυσκολία παράγεται από την αμφίθυμη λογική του ίδιου του Ερντογάν αλλά και από τη σταθερή στρατηγική του που δεν συνάδει σε μια αμοιβαία έντιμη σχέση.

Το σημερινό μομέντουμ βέβαια είναι θετικό. Βήματα έχουν γίνει και από τις δύο μεριές και με σταθερές κινήσεις η χώρα μας, και χωρίς υποχωρήσεις από τις εθνικές της κόκκινες γραμμές, μπορεί να επιτύχει το καλύτερο δυνατό. Σ’ αυτό το πλαίσιο δεν βοηθούν καθόλου οι νέες προκλητικές δηλώσεις του τούρκου πρόεδρου κατά της Ελλάδας, ενδεικτικές μιας στρατηγικής που θέλει προσοχή.

Ενόψει της νέας θετικής ατζέντας των δύο χωρών, της συνάντησης των δύο υπουργών Εξωτερικών αλλά και της ίδιας της συνάντησης Μητσοτάκη – Ερντογάν, θα πρέπει η ελληνική πλευρά να δει το νέο κρεσέντο ως μια όψη της τακτικής Ερντογάν που προφανώς έχει να προσεταιριστεί εκ νέου και το εσωτερικό του κοινό ενόψει των νέων συζητήσεων μ’ εμάς.

Η Ελλάδα καλώς απαντά, όπως χθες, αλλά και δεν πρέπει να ετεροκαθορίζεται από το όλο ερντογανικό παιχνίδι. Στον νέο γύρω συζητήσεων προσέρχεται σταθερά ως χώρα της Δύσης, του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ως πυλώνας σταθερότητας και ασφάλειας, αλλά και με συμπαγή αποτρεπτική ισχύ και συμμαχίες. Αποφασιστικά και με πυξίδα τα συμφέροντα όλης της περιοχής.