Ψύλλοι στ’ άχυρα;

Σε μια τηλεοπτική συζήτηση το βράδυ της περασμένης Κυριακής με εκπροσώπους όλων σχεδόν των κομμάτων να σχολιάζουν τα αποτελέσματα που λίγο πριν είχαν ανακοινωθεί, ακούστηκε η Μιλένα Αποστολάκη να λέει απευθυνόμενη σε έναν συνάδελφό της, ότι «όπως πολύ καλά ξέρουμε στην Ελλάδα, σύμφωνα με αυτό που έχει πει ο Γιάννης Τσαρούχης, είσαι ό,τι δηλώσεις». «Μα είστε στα καλά σας, μέσα σε ένα τσουνάμι τηλεοπτικών συζητήσεων, αντεγκλήσεων, διαφωνιών συχνά καβγάδων που μας έχει κατακλύσει τον τελευταίο καιρό, επιλέγετε μια «λεπτομέρεια», ή μάλλον έχετε τη διάθεση για μια αποκατάσταση που ακόμη και αν δεν γινόταν, δεν θα σήμαινε απολύτως τίποτε όσον αφορά την εξέλιξη των πολύ ζεόντων πολιτικών προβλημάτων;» Επειδή υπάρχει πάντα μια αφετηρία, ακόμα και πολύ περιορισμένης σημασίας που όσο ευκρινέστερη αναγνωρίζεται τόσο πιο ουσιαστική διαγράφεται η οποιαδήποτε πορεία, χρειάζεται ακόμη και μέσα στη μεγαλύτερη χλαπαταγή να διατηρούμε μια πρόθεση αποκατάστασης ακόμη και ενός ανώδυνου λάθους. Οσο ζούσε ο Γιάννης Τσαρούχης δεν έπαυε σε συνεντεύξεις και συζητήσεις, δημόσιες ή ιδιωτικές, να επαναλαμβάνει πως η πατρότητα της φράσης «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις» δεν ανήκε στον ίδιο, αλλά στον ηθοποιό Τζαβαλά (Τζανή) Καρούσο, έναν γνήσια προοδευτικό ηθοποιό, του θεάτρου κυρίως, που πέθανε αυτοεξόριστος στο Παρίσι στη διάρκεια της χούντας. Είναι αμφίβολο αν θα υπάρχουν έστω και λίγοι που θα τον θυμούνται σήμερα και όσο άγνωστη μας είναι η θεατρική του δουλειά, άλλο τόσο, αν όχι και περισσότερο, μας είναι η ποιητική του προσφορά (έγραφε και μάλιστα πολύ ωραία, αν και «στρατευμένα» ποιήματα).