Οι άχρηστες εκλογές

Από όλες τις «απανωτές» εκλογές της Μεταπολίτευσης, αυτές της 25ης Ιουνίου έχουν τον ισχνότερο λόγο ύπαρξης και τη μικρότερη χρησιμότητα. Στις τριπλές εκλογές του 1989-1990 διακυβευόταν ο σχηματισμός κυβέρνησης σε περιβάλλον ακραίας πόλωσης, κάτι που εκφράστηκε και με αξεπέραστο, πάνω από 80%, ρεκόρ συμμετοχής. Στις διπλές εκλογές του 2012, σε «εποχή Μνημονίου» και εν μέσω ανατροπής όλων των εκλογικών και κοινωνικών συσχετισμών, η επανάληψη επέτρεψε μια κάποια λύση εξουσίας, χωρίς να αλλάζει το βασικό νέο στοιχείο: την ανάγκη συμπράξεων για το ξεπέρασμα της λαίλαπας και με συνείδηση ότι τα κόμματα που δεν συνέπρατταν και πολεμούσαν με λόγια τη λαίλαπα αποκτούσαν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για το άμεσο μέλλον. Ακόμα και στις δύο εντελώς άτυπες, με διαφορά οκτώ μηνών και προκληθείσες από την ίδια την κυβέρνηση, εκλογές του 2015 διακυβευόταν κάτι σημαντικό: η αποδοχή από το κοινωνικό σώμα της συνέχειας μετά από το ξυστό πέρασμα – κυριολεκτικά σύρριζα – από την καταστροφή. Αντίθετα, οι εκλογές του φετινού Ιουνίου διεξάγονται για να βγάλουν το ίδιο αποτέλεσμα με τις εκλογές του Μαΐου, με μόνη διαφορά το πιο «βολικό» εκλογικό σύστημα, έχοντας χάσει, λόγω της άρνησης σύμπραξης των δύο κομμάτων που θα μπορούσαν από τον Μάιο να σχηματίσουν κυβέρνηση, τη δυνατότητα πολυφωνίας και έχοντας αυξήσει τις πιθανότητες αποχής, λόγω ακριβώς της αίσθησης ότι δεν διακυβεύεται τίποτα το ουσιαστικό.