Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Εγινε γνωστός, αρχικά, ως «μάγειρας του Πούτιν», στη συνέχεια ως ιδιοκτήτης του «εργοστασίου τρολ» που παρενέβη στις αμερικανικές εκλογές για την εκλογή του Τραμπ και, τέλος, ως ιδρυτής και πολέμαρχος του ιδιωτικού στρατού Βάγκνερ που διακρίθηκε για τις αγριότητές του στη Συρία, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, το Τσαντ, τη Λιβύη.
Δεν τα πήγε καθόλου άσχημα ο πρώην κατάδικος για εγκλήματα κοινού ποινικού δικαίου πρώτα στην ΕΣΣΔ και στη συνέχεια στη Ρωσική Ομοσπονδία. Από το κελί των φυλακών, στους διαδρόμους της εξουσίας και την προνομιακή σχέση με τις μυστικές της υπηρεσίες.
Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα, έχοντας αναλάβει τον ρόλο του «αρχιστράτηγου» στον κατά τον ίδιο «ολοκληρωτικό πόλεμο», αναδείχτηκε ως πρωταγωνιστικό πρόσωπο του νέου λαϊκισμού που ευδοκιμεί στη Ρωσία και δεν είναι άλλος από εκείνον που θέλει τη δημιουργία μιας νέας ταυτότητας των Ρώσων, υπό την ομπρέλα του αντιελιτισμού.
Βασικό του επιχείρημα είναι πως τον πόλεμο τον ξεκίνησαν οι συστημικοί πολιτικοί, μα δεν μπορούν να τον οδηγήσουν σε ένα νικηφόρο τέλος, πράγμα που μπορούν να κάνουν μόνο οι «λαϊκές δυνάμεις», οι δυνάμεις του «βαθέος ρωσικού κράτους». Κατηγορεί το σύστημα, ενώ ο ίδιος είναι δικό του, νόμιμο παιδί. Αντιπαρατίθεται με τον Πούτιν, τη στιγμή που χρωστάει τα πάντα στην εύνοιά του. Οταν η λογική κοιμάται και βλέπει όνειρα, τότε γεννάει τέρατα κι αυτή είναι η μοίρα των νεοαυταρχικών καθεστώτων: να γεννούν τέρατα. Ο Πριγκόζιν είναι ένα από αυτά. Χωρίς τις διασυνδέσεις του με το βαθύ κράτος, χωρίς τους πόρους του, ο Πριγκόζιν δεν έχει καμία ελπίδα επιβίωσης.
Ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά σε ποιο κοινωνικό στρώμα απευθύνεται, και αυτό κάθε άλλο παρά πλειοψηφικό εντός της ρωσικής κοινωνίας είναι. Για τον μέσο Ρώσο παραμένει ακατανόητος, δεδομένου ότι πολλοί πιστεύουν πως το «σχέδιο Πριγκόζιν» χειραγωγείται από κάποια φατρία της ελίτ, προερχόμενη κυρίως από τις μυστικές υπηρεσίες.
Γνωρίζει, επίσης, πολύ καλά πως στο υπάρχον πολιτικό σύστημα, και ιδίως στο εκλογικό, οι πιθανότητές του είναι ελάχιστες, αφού αμφότερα ελέγχονται απόλυτα από τον Πούτιν. Η «ηρωική» εικόνα που προσπαθεί να φιλοτεχνήσει με την υποτιθέμενη κατάληψη του Μπαχμούτ ραγίζει όταν γίνεται αναφορά στις δεκάδες χιλιάδες ζωές που θυσιάστηκαν για ένα ήσσονος σημασίας επαρχιακό κέντρο.
Ο Πριγκόζιν δεν αποτελεί κίνδυνο για το Κρεμλίνο. Δεν είναι σε θέση να στρέψει τους «μαχητές» του κατά του συμβόλου της απόλυτης εξουσίας στη Ρωσία. Ως πολιτικό φαινόμενο ο πρώην «μάγειρας του Πούτιν» δεν είναι τίποτα άλλο παρά προϊόν μιας συγκεκριμένης προπαγανδιστικής εκστρατείας, η οποία είχε σκοπό να παρουσιάσει μια νέα ταυτότητα για τους σύγχρονους Ρώσους, μια ταυτότητα η οποία συνειρμικά θα ταύτιζε την εξουσία με τον πανίσχυρο άντρα των μυστικών υπηρεσιών που διαθέτει τα χαρίσματα και τη διορατικότητα του κοινού εγκληματία.
Ο δρόμος προς το Κρεμλίνο είναι κλειστός για τον Πριγκόζιν, παρά τις αμετροεπείς φιλοδοξίες του. Το ίδιο κλειστός είναι και ο δρόμος προς τα κάτω, προς την κοινωνία. Αν και ο ίδιος υπόσχεται ως μια καρικατούρα του Τσόρτσιλ αίμα και ιδρώτα για την υλοποίηση του εθνικού στόχου στον πόλεμο, το μεγαλύτερο μέρος της ρωσικής κοινωνίας, παρά την απάθεια που επιδεικνύει από την έναρξη του πολέμου μέχρι σήμερα, δεν είναι διατεθειμένο να ζήσει και να πεθάνει σε συνθήκες Βόρειας Κορέας.
Ο Δημήτρης Τριανταφυλλίδης είναι δημοσιογράφος, εκδότης
του περιοδικού «Στέπα» για θέματα ρωσικού πολιτισμού
