Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Δεν είναι η πρώτη φορά που μια τόσο απαραίτητη συζήτηση, όπως αυτή για τους στόχους και τις προτεραιότητες σε ό,τι αφορά στη μεγέθυνση του οικονομικού αποτελέσματος, καλύπτεται από ιδεολογικές ιαχές, ανιστόρητες αναφορές και, το χειρότερο, γνωστικά ελλιποβαρείς προσεγγίσεις. Ακόμη κι έτσι πάντως είναι καλύτερο να συζητούμε για κομβικά θέματα της πραγματικής οικονομίας, παρά να δηλώνουν οι πολιτικοί μας ότι θα τα λύσουν όλα αρκεί να τους αναθέσουν οι πολίτες την απόλυτη κρατική εξουσία.
Μπράβο στον κ. Ανδρουλάκη που άνοιξε τη συζήτηση για τα επιχειρηματικά μερίσματα κι ας χρειάστηκε να εξαφανίσει με «σταλινικό» στυλ την αρχική πρόταση του κόμματός του γιατί κάποιοι στη Χαριλάου Τρικούπη λησμόνησαν ότι οι μικρομεσαίοι ζουν από τα μερίσματα, ενώ οι «πλούσιοι» απλώς τα συσσωρεύουν.
Μόνον που η φορολογία κερδών απασχολεί πολύ λίγο τις ζωές των πολλών, μισθωτών, συνταξιούχων, επαγγελματιών, οι οποίοι υποφέρουν από το βάρος των άμεσων φόρων και των ασφαλιστικών κρατήσεων. Η απερχόμενη (και προφανώς ανακάμπτουσα) κοινοβουλευτική πλειοψηφία έριξε τον βασικό συντελεστή στο 9%, ενώ περιέκοψε τις κρατήσεις και υπόσχεται να κάνει ένα ακόμη βήμα στη σωστή αυτή κατεύθυνση.
Να σημειώσω εδώ, ως ελάχιστη συμβολή στην παρωχημένη συζήτηση για την «κακή» αναλογία «άμεσοι-έμμεσοι» φόροι ότι στους πρώτους, δηλαδή στην άμεση φορολογία πρέπει να προσθέτουμε και τον «σχεδόν φόρο» των ασφαλιστικών κρατήσεων. Από τα τέλη της δεκαετίας του '80, που μεσουράνησε ο ανδρεϊκός πασοκισμός, όλες οι ασφαλιστικές εισπράξεις πληρώνουν (και δεν φθάνουν κιόλας…) τις δαπάνες του κρατικού συνταξιοδοτικού συστήματος και του κρατικού υγειονομικού συστήματος. Αν αθροίσουμε τα δύο αυτά έσοδα, διαπιστώνουμε ότι είναι περισσότερα από τους έμμεσους φόρους και πολύ περισσότερα από τον εισπραττόμενο ΦΠΑ, μέρος μάλιστα του οποίου επιστρέφεται στα ταμεία της Ενωσης.
Σημειώστε πως η πληθωριστική επίπτωση περνά πρώτα και κυρίως από την κατ' αναλογίαν του πληθωρισμού αύξηση της φορολογικής αφαίμαξης των εισοδημάτων, τα οποία μάχονται για την αναπροσαρμογή τους στο νέο επίπεδο τιμών. Αρα, προτεραιτότητα έχει αυτή η συζήτηση. Η οποία, επιπλέον, θα μας βοηθήσει να ξανασκεφτούμε πόσο δίκαιο είναι το σύστημα της άμεσης φορολογίας και πόσο συμβαδίζει με τον απόλυτα σημαντικό στόχο αύξησης των αμοιβών. Δεν είναι άδικο σε κάθε εκατό ευρώ αύξησης που διεκδικεί και πετυχαίνει ο εργαζόμενος, με τη δουλειά του και τις επιδόσεις του, να του «παίρνει» το κράτος τα μισά; Είναι εξίσου άδικο να του παίρνει άλλο ένα πέμπτο όσων του μένουν, όταν ξοδεύει για να ζήσει, ή όταν αποκτά ένα ακίνητο να επιβαρύνεται ισοβίως με «χαράτσια».
Επιστρέφω στα μερίσματα. Μην ξεχνάμε ότι η επιχειρηματικότητα δημιουργεί πολλούς άλλους φόρους. Οτι χρειαζόμασταν επειγόντως έναν «κράχτη» για πολλές περισσότερες επενδύσεις. Οτι δεν υπάρχουν «καλές και κακές» επενδύσεις. Με κάτι τέτοια ο ΦΠΑ ξεκίνησε το 1987 με 18% και έφθασε το 2016 στο 24%. Προτεραιότητα ήταν και είναι να μη φθίνει συνεχώς η παραγωγική ικανότητα της χώρας.
Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου είναι δημοσιογράφος, υποψήφιος βουλευτής ΝΔ στον Νότιο Τομέα Αθηνών
