Λένε πως τα θύματα συστηματικής ψυχικής κακοποίησης υποβάλλονται σε μια μακροχρόνια κατήχηση ώστε να συμβιβάζονται και να πείθονται πως, ως έναν βαθμό τουλάχιστον, όσα τους συμβαίνουν τους αξίζουν. Κάπως έτσι μοιάζει αυτό που μας συμβαίνει. Από την ευδαιμονία του φιλελεύθερου δημοκρατικού καπιταλισμού, βουλιάξαμε απότομα σε μια κρίση κατά την οποία δεν χαμήλωσε απλώς το βιοτικό μας επίπεδο, αλλά πειστήκαμε πως όσα προσδοκούσαμε ήταν αβάσιμα, σε σαθρά θεμέλια, με ανύπαρκτα χρήματα και αγύριστα δανεικά. Και σε όλο αυτό κάπως μετείχαμε κι εμείς, εμείς που δεν αντιδράσαμε, που δεν ελέγξαμε αρκετά, εμείς που χρησιμοποιούσαμε τα ωραία μας αεροδρόμια, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τα δημόσια νοσοκομεία, όλοι εμείς, οι εκατομμύρια κλεπταποδόχοι, οι συνένοχοι στην εξαχρείωση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή