Η πολιτισμική απολέπιση

Ο Ξαρχάκος, λες και βγαλμένος ως μικρόσωμος γίγαντας από ένα υπέροχο μελανόμορφο αγγείο, αντιδώρησε στο ΚΚΕ μια λέξη, ξεχασμένη ως στοιχείο της ίδιας της ομορφιάς, του κάλλους. Είπε ότι είναι το μόνο κόμμα ικανό για την Υπέρβαση. Δεν υπερέβαλε. Φώτισε σε κατασκότεινους καιρούς, την ειλικρινή, επίμονη, υπομονετική, βαθιά ανταποδοτική, και έμπρακτη μεγάλη αγάπη των κομμουνιστών για την Τέχνη. Αυτήν που πηγάζει κι επιστρέφει σε τούτον τον αξιόμαχο ελληνικό λαό, ακόμα κι όταν οι πολιτισμικοί του θησαυροί και τα αισθητικά του κριτήρια χάνονται κάτω από μια επιδερμίδα, από φαιόγκριζα σκληρά λέπια μιας ισοπεδωτικής εμπορευματοποιημένης και κακάσχημης υποκουλτούρας. Ειδικά στη μουσική είναι σαν το ΚΚΕ να αντιστέκεται στο συνονθύλευμα του ήχου Τικ Τοκ, επιμένοντας στον ήχο τικ τακ της καρδιάς μας. Αυτή την πολιτική θέση και δράση, που τη βλέπεις και τη ζεις παντού, ανοιχτά και γενναιόδωρα, αλλά και τολμηρά είναι η αλήθεια, από τα αφιερώματα στον Χατζιδάκι και στον Μπρεχτ, ως τον Μαρκόπουλο και τον Ξαρχάκο, στα φεστιβάλ της ΚΝΕ, τις εκδηλώσεις και τους διαγωνισμούς εικαστικών τεχνών, τις εκθέσεις, τα λευκώματα, τα ντοκιμαντέρ, ως τα στέκια Πολιτισμού και το καφενείο της Σύγχρονης Εποχής, εγώ τα βλέπω ωσάν απολέπιση. Μεγάλη υπόθεση να συμπεριλαμβάνεται στην πολιτική οντολογία και πρακτική ενός κόμματος, το ξελέπιασμα του ψαριού, με το οποίο χορταίνει ένας σπρωγμένος στην επιβίωση με όρους καπιταλιστικής σαπίλας και βαρβαρότητας, κι επομένως ασχήμιας, λαός.