Χαλίκια και χαϊλίκια

Λίγο πριν ξεκινήσει η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, ο Νίκος Αλιάγας εμφανίστηκε ενώπιον των θεατών, στο στάδιο. Και κάρφωσε, συμβολικά, το τελευταίο καρφί των ολυμπιακών έργων. «Επιτέλους, τελειώσαμε», είπε. Το κοινό γέλασε με το χαριτωμένο αστείο εθνικού αυτοσαρκασμού. Αν από τότε, από το 2004, βάζαμε ένα καρφί τον χρόνο στο Τατόι, τώρα ο χώρος θα διατίθετο όχι μόνο για κηδείες, αλλά και για γάμους βασιλέων ή κοινών θνητών που θέλουν να βάψουν το αίμα γαλάζιο για μια νύχτα. Ομως το αφήσαμε να ρημάξει. Και τώρα η περιοχή θυμίζει κουτί με καμένα σπίρτα. Και ασφαλώς όλα γίνονται την τελευταία στιγμή. Και να πεις ότι δεν το ήξεραν ότι επιθυμία του εκλιπόντος ήταν να ταφεί εκεί; Τι περίμεναν, δηλαδή; Να αλλάξει γνώμη, να ζητήσει αποτέφρωση και σκόρπισμα της τέφρας του στον Εθνικό (πρώην Βασιλικό) Κήπο; Οσο αστεία ήταν η εικόνα των τελευταίων ημερών στο Τατόι, άλλο τόσο ήταν και αυθεντικά ελληνική. Και επαναλήφθηκε περίπου αυτό που έγινε στη Λεωφόρο Συγγρού, λίγο πριν έρθουν οι ξένοι για την τελετή ένταξης στην ΕΟΚ. Τα αεροπλάνα κατέβαιναν στο Ελληνικό και εμείς κάναμε δενδροφύτευση στη νησίδα του δρόμου. Παρεμπιπτόντως, μία ωραία ιδέα θα ήταν να πάρουν μερικούς φοίνικες από την Πανεπιστημίου και να τους μεταφέρουν στο Τατόι για την ταφή. Μετά τους ξαναβάζουν πάλι πίσω, δεν θα προσέξει κανείς τη διαφορά. Μέσα σε λίγες μέρες, λοιπόν, υπό το άγρυπνο μάτι της υπουργού Πολιτισμού, καθάρισαν καμένα ξύλα, άνοιξαν μονοπάτια, φύτεψαν δένδρα και έστρωσαν χαλίκι – αρκεί να μην πατήσει περίεργα καμιά βασιλική γόβα και έχουμε άλλα μετά. Θα περάσουν τους εστεμμένους από Μενίδι και θα κάνουν δεξιά για Τατόι. Αν κάποιος μπερδευτεί και πάει αριστερά θα βρεθεί στο Ζεφύρι, όπου ο μόνος βασιλιάς που είδαν ήταν αυτός των τσιγγάνων. Και κάπως έτσι, ο τελευταίος βασιλιάς των Ελλήνων θα ταφεί σε ένα σκηνικό απόλυτου ελληνικού σουρεαλισμού. Ούτε παράτες, ούτε κανόνια. Χωρίς τσολιάδες και τιμές. Δεν χρειάζονται καν. Θα ταφεί με εθνικές αλήθειες. Η εικόνα της χώρας θα τον ρουφήξει μέσα της.