Θυματοποίηση της κοινωνίας

Ολες οι παροιμίες είναι απόσταγμα σοφίας αιώνων. Πλην σπάνιων εξαιρέσεων, όπως συμβαίνει στη χώρα μας με τη ρήση: όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει φωτιά. Αρκεί να διαδοθεί κάτι στη γειτονιά για να μεταφερθεί αστραπιαία σ’ όλη την πόλη. Αν δε συνοδευθεί με τον όρο της εμπιστευτικότητος, τότε αποκτά ακόμη μεγαλύτερο κύρος και ισχύ! Ηδη απ’ την επόμενη μέρα είσαι δακτυλοδεικτούμενος,   καταδικασμένος και τη συνέχεια αναλαμβάνουν οι αμέτρητες ιστοσελίδες και μεσημεριανές εκπομπές της τηλεόρασης. Τα περιθώρια αντίδρασης απ’ τον κατηγορούμενο στενεύουν και έτσι έρχεται η σειρά των δικηγόρων για να δρέψουν τις δάφνες της δημοσιότητάς τους. Η διαπόμπευση του θύματος συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον, απ’ όλους τους εκουσίως εμπλεκόμενους για το καλό του συνόλου, της κοινωνίας, που το εκφράζουν οι εν λόγω παράγοντες. Το τεκμήριο αθωότητας και τα προσωπικά δεδομένα δεν ισχύουν κι όλα γίνονται φύλλο και φτερό χάριν της τηλεθέασης. Και τι θράσος, αλήθεια, όταν εμφανίζονται δημοσιογράφοι να κρατούν και να διαβάζουν στοιχεία της δικογραφίας απ’ την προανάκριση. Ετσι με το τηλεοπτικό κοινό μαθημένο και χειραγωγημένο να ικανοποιεί τα ένστικτά του, η ετυμηγορία είναι έτοιμη και ασφαλώς καταδικαστική. Ενοχος χωρίς κανένα ελαφρυντικό.