Ενα (έμμεσο) σχόλιο για το Νομπέλ Λογοτεχνίας

Ανήκω ξεκάθαρα σε αυτούς που θα πανηγύριζαν για τη βράβευση του Μισέλ Ουελμπέκ, ειδικά με βάση τα άλλα Νομπέλ που μας προτάθηκαν τα τελευταία χρόνια. Γιατί ο Ουελμπέκ δεν είναι απλώς μισογύνης αντιδραστικός, μισάνθρωπος πορνογράφος, ή μοναχικός ρατσιστής, όπως λένε οι εχθρές (κυρίως) αλλά και οι εχθροί του. Είναι ένας ιδιοφυής απελπισμένος που συνιστά την επιτομή της αντίθεσης στην τρέχουσα πολιτική ορθότητα. Σε ένα πλήρως διεθνοποιημένιο κόσμο, ο έρωτας, μας λέει εμμονικά ο Ουελμπέκ, διατίθεται στα ράφια του σουπερμάρκετ. Αν, ο πάλαι ποτέ Τρίτος Κόσμος μας είναι αδιάφορος μιας κι έπαψε πια  να αντιπροσωπεύει την υπανάπτυξη, αν οι μετανάστες έχουν πάψει να συνωστίζονται στα σύνορα της Ευρώπης απ’ τη στιγμή που ελαχιστοποιήθηκαν οι κοινωνικές παροχές και συρρικνώθηκε το κράτος πρόνοιας, αν οι έγχρωμες και σλάβες πόρνες καλύπτουν το συναισθηματικό κενό και την κατάρρευση της οικογένειας, αν ο μαζικός σεξοτουρισμός μετατρέπεται σε κυρίαρχο τρόπο παραγωγής ή αν ακόμη το μέλλον μας συντίθεται από κλώνους, τότε αναμφίβολα έχουμε να κάνουμε με ένα πολιτικό πρόγραμμα που η Δεξιά δεν τολμά μεν να το ψελλίσει αλλά που βρίσκεται στα μυαλά των περισσοτέρων.