Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Τα μέλη του G7 - Καναδάς, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία, Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ - και η Ευρωπαϊκή Ενωση βρίσκονται σε μοναδική θέση για να βοηθήσουν τις χώρες χαμηλού εισοδήματος ώστε αυτές να διαχειριστούν τις επιδεινούμενες μακροοικονομικές συνθήκες. Ανήκουν μεταξύ των μεγαλύτερων μετόχων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας και είναι ισχυροί παίκτες σε βασικά φόρουμ όπου διαμορφώνονται οι περισσότερες από τις σημερινές συμφωνίες ελάφρυνσης και αναδιαπραγμάτευσης χρέους.
Παρά την τεράστια δύναμη της μικρής, πλούσιας ομάδας, αυτή δεν έχει χρησιμοποιήσει πλήρως τα εργαλεία που έχει στη διάθεσή της για να βοηθήσει τις φτωχότερες χώρες. Το πρώτο εργαλείο είναι τα ειδικά τραβηκτικά δικαιώματα του ΔΝΤ (SDRs), που οι χώρες της G7 μπορούν να παροτρύνουν το ΔΝΤ να χορηγήσει για να βοηθήσει τις φτωχότερες χώρες να διαχειριστούν τα αυξανόμενα χρέη τους και τις επιπτώσεις του πληθωρισμού. Απαιτείται μια νέα κατανομή για να αποτραπεί μια ανθρώπινη και οικονομική καταστροφή.
Το δεύτερο εργαλείο είναι η υπό όρους ελάφρυνση του χρέους. Οι ηγέτες της G7 θα πρέπει να παροτρύνουν τις άλλες χώρες της G20 να επεκτείνουν αμέσως την πρωτοβουλία εξυπηρέτησης και αναστολής χρέους έως το 2023. Εδώ, είναι σημαντικό να βρούμε τρόπους για εποικοδομητική συνεργασία με την Κίνα και τους ιδιώτες πιστωτές. Σε αντίθετη περίπτωση, ο μηχανισμός θα πρέπει να εγκαταλειφθεί, ώστε να αναπτυχθεί ένα πιο λειτουργικό, πραγματικά πολυμερές πλαίσιο για την αναδιάρθρωση του χρέους.
Σε κάθε περίπτωση, η G7 θα πρέπει να διερευνήσει την ιδέα των ανταλλαγών χρέους για την υγεία ή χρέους για το κλίμα, σύμφωνα με τις οποίες το δημόσιο χρέος μειώνεται με αντάλλαγμα τη δέσμευση μιας χώρας να χρησιμοποιήσει τα αποδεσμευμένα κεφάλαια για επενδύσεις σε συστήματα υγείας, καθαρή ενέργεια και ούτω καθεξής.
Εάν το G7 θέλει να δει χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος να επενδύουν περισσότερο στην υγεία για όλους, την απαλλαγή από εκπομπές άνθρακα και άλλους στόχους βιώσιμης ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών, πρέπει να κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να βοηθήσει στη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών. Υποστηρίζοντας μια νέα κατανομή SDR, προσφέροντας ελάφρυνση χρέους υπό όρους και τερματίζοντας την προσήλωση του ΔΝΤ στη λιτότητα, οι ηγέτες της G7 μπορούν να βοηθήσουν να δώσουν στις φτωχότερες χώρες μια ευκαιρία να πολεμήσουν.
Η Μαριάνα Μαζουκάτο είναι καθηγήτρια Οικονομικών και Καινοτομίας στο τμήμα Economics of Innovation and Public Value στο University College London και ιδρυτική διευθύντρια του UCL Institute for Innovation and Public Purpose.
O Αλαν Ντόνελι είναι πρώην μέλος του Ευρωκοινοβουλίου και ιδρυτής του Health and Development Partnership του G20.
