Πέρασαν κιόλας εκατό μέρες από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, από εκείνο το ξημέρωμα της 24ης Φεβρουαρίου που η διεθνής κοινότητα παρακολούθησε με τρόμο τις πρώτες επιχειρήσεις της Μόσχας σε ουκρανικό έδαφος. Αν γυρίσει κανείς σε εκείνες τις ώρες, θυμάται δύο λάθη. Το πρώτο ήταν εκείνων που πίστεψαν πως οι προειδοποιήσεις για πιθανή εισβολή που έρχονταν από την Ουάσιγκτον ήταν υπερβολικές. Το δεύτερο ήταν όσων αναλυτών προέβλεπαν μια «γρήγορη» εισβολή και μια ηρωική, αλλά χρονικά σύντομη ουκρανική αντίσταση.

Ούτε ο Βλαντίμιρ Πούτιν είχε υπολογίσει σωστά: Η ουκρανική άμυνα άντεξε τις πρώτες επιθέσεις και χτύπησε τις ρωσικές δυνάμεις στα σημεία όπου ήταν περισσότερο ευάλωτες, διεκδικώντας όχι μόνο την ελευθερία της, αλλά και τη διεθνή αλληλεγγύη. Παρότι έχουν περάσει εκατό μέρες, οι Ρώσοι, που εγκαλούνται για εγκλήματα πολέμου, έχουν καταφέρει να κερδίσουν μόνο το 20% των ουκρανικών εδαφών, στις περιφέρειες του Ντονμπάς όπου διαμένει ρωσόφωνος πληθυσμός.

Ο υπόλοιπος κόσμος άλλαξε κι αυτός στις 24 Φεβρουαρίου. Οι βαριές κυρώσεις της Δύσης στη Ρωσία διαμορφώνουν την ενεργειακή και οικονομική πραγματικότητα της Ευρώπης, οι ρωσικές απειλές για χρήση πυρηνικών όπλων θυμίζουν την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και οι αιτήσεις ένταξης της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ δημιουργούν νέα δεδομένα για τη Συμμαχία.

Ο καιρός περνάει, κανείς όμως δεν ξεχνάει την Ουκρανία. Γιατί εκεί, χάρη στη γενναιότητα των Ουκρανών που συνεχίζουν να αντιστέκονται, εδώ και εκατό μέρες χτυπάει η καρδιά της φιλελεύθερης δημοκρατίας.