Ρεύμα από την Αμερική

Τηρουμένων των αναλογιών, το τελευταίο ταξίδι του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον είχε προετοιμαστεί καλύτερα από κάθε προηγούμενο. Η παρέμβαση στην ειδική κοινή συνεδρίαση της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων είχε «κλειδώσει» τρεις μήνες νωρίτερα, το ζητούμενο ήταν να «κλειδώσει» και η συνάντηση κορυφής στον Λευκό Οίκο, ώστε και οι δύο μεγάλες στιγμές να ενταχθούν στο ίδιο πακέτο. Ο χρόνος που μεσολάβησε επέτρεψε ο σχεδιασμός να προβλέψει κάθε λεπτομέρεια. Απρόοπτα και αιφνιδιασμοί δεν καταγράφηκαν - κι αυτό από μόνο του δίνει περισσότερους πόντους σε ένα ταξίδι με ειδικό πολιτικό βάρος. Αρκεί να κοιτάξει κανείς ανάλογα ταξίδια του παρελθόντος για να διαπιστώσει ότι τα «παρατράγουδα» στον Λευκό Οίκο είχαν παρενέργειες. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, για παράδειγμα, τον Ιούνιο του 1964 είχε αποχωρήσει από το Οβάλ Γραφείο με τη βεβαιότητα ότι ο Τζόνσον τον είχε προγράψει. Τον Μάιο του 2005 ο Κώστας Καραμανλής δεν είχε αμφιβολία ότι η απόρριψη του σχεδίου Ανάν για το Κυπριακό, είχε γκριζάρει την εικόνα, ακόμη κι αν ο νεότερος Μπους έβλεπε επιφανειακά τα περισσότερα περιφερειακά ζητήματα. Το Ουκρανικό, ωστόσο, είναι ένα κορυφαίο ζήτημα για την Ουάσιγκτον για να το παρακάμψει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και να αφήσει να το σκεπάσουν τα ελληνοτουρκικά.

Ο Πρωθυπουργός είχε πλήρη γνώση για τη «μεγάλη εικόνα» και σε αυτήν εστίασε τόσο δίπλα στον Τζο Μπάιντεν όσο και στην ιστορικού χαρακτήρα ομιλία του στο Καπιτώλιο. Ηταν η εικόνα που έδειχνε τον δρόμο για να «κουμπώσουν» και τα άλλα θέματα που έκαιγαν περισσότερο την Αθήνα (από τα ενεργειακά έως την τουρκική προκλητικότητα και το Κυπριακό), χωρίς κανείς εκ των συνομιλητών να δυσανασχετήσει ή να αδιαφορήσει. Στη βάση αυτή, σχεδόν όλα τα στοιχήματα που είχαν μπει πριν απογειωθεί το πρωθυπουργικό αεροσκάφος για το υπερατλαντικό δρομολόγιο, κερδήθηκαν. Επίσης δεν είναι σύνηθες αποτέλεσμα για τις ελληνικές αποστολές.

Μαζί με την ομάδα του Μεγάρου Μαξίμου που προετοίμασε το μεγάλο ταξίδι, από νωρίς στην Ουάσιγκτον μια άλλη ομάδα είχε κινηθεί εγκαίρως και εργάστηκε στο παρασκήνιο για να κυλήσουν όλα ομαλά και κυρίως να εξασφαλιστούν όσα εξασφαλίστηκαν. Η πρεσβευτής στην αμερικανική πρωτεύουσα, Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, ήταν συνδετικός κρίκος με εικόνα για όλες τις κινήσεις, όπως και ο Αντι Μανάτος. Ο άλλοτε προσωπάρχης της αμερικανικής Γερουσίας και υφυπουργός Εμπορίου, πρωταγωνιστεί τα τελευταία χρόνια - μέσω και σχετικού ιδρύματος - για την κατανόηση από τα κέντρα εξουσίας στην Ουάσιγκτον των θεμάτων ελληνικού και ελληνορθόδοξου ενδιαφέροντος. Με δική του παρακίνηση, πλειάδα βουλευτών και γερουσιαστών έχουν αρχίσει από καιρό να ενδιαφέρονται για τα τεκταινόμενα στην Ανατολική Μεσόγειο, επιτρέποντας και στο Μέγαρο Μαξίμου να διευρύνει τους διαύλους του. Ο Μανάτος είχε αναλάβει και τη Νάνσι Πελόζι, την οποία είχε βέβαια από κοντά και ο γερουσιαστής Μπομπ Μενέντεζ - ο ισχυρότερος ίσως σύμμαχος που είχε ποτέ η Αθήνα στην Ουάσιγκτον. Η ομιλία Μητσοτάκη στο Κογκρέσο ήταν το ευκολότερο κομμάτι του σχεδιασμού που είχε αναλάβει να υλοποιήσει ο παλαίμαχος γερουσιαστής από το Νιου Τζέρσεϊ. Ως πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας των ΗΠΑ έχει ήδη κινηθεί για δυσκολότερα εγχειρήματα, όπως τις κυρώσεις στην Αγκυρα για τους S-400, την τουρκική αποβολή από το πρόγραμμα των F-35, αλλά και το μπλόκο στην πώληση αναβαθμισμένων F-16. Στο Μαξίμου δεν έχουν αμφιβολία ότι ο γερουσιαστής είναι το πρόσωπο - κλειδί για την προώθηση του Τζορτζ Τσούνις στην αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα - και το πριβέ δείπνο με τον Μενέντεζ στην Ουάσιγκτον αποτελούσε μια αναγνώριση του ειδικού ρόλου του.

Η επικύρωση μιας πορείας στις γραμμές του ατλαντισμού, αποτελεί για τον Κυριάκο Μητσοτάκη ένα στοίχημα για το μέλλον -προσωπικό και εθνικό. Ετσι κι αλλιώς, η τοξικότητα της Ρωσίας δεν θα επιτρέπει για τα επόμενα χρόνια ένα παιχνίδι ισορροπιών από την πλευρά της Αθήνας. Περισσότερο, όμως, θα επιδιώξει να ενεργοποιήσει καθοδηγητές της ομογένειας και «όσους δηλώνουν Ελληνες», όπως για παράδειγμα τον Τομ Χανκς, αλλά και να αυξήσει τους «Μενέντεζ» για τη στήριξη της ελληνικής ατζέντας. Το ταξίδι στον Ουάσιγκτον φέρνει... ρεύμα και ανοίγει κι άλλους δρόμους.