Το ελληνικό πορνό της εποχής του Γκουσγκούνη, αλλά και μεταγενέστερα, ως τη δύση των ’80ς, διακρίνεται από μία παγκόσμια πρωτοτυπία. Συνδύαζε δύο κινηματογραφικά είδη που, θεωρητικά, δύσκολα διασταυρώνονται: το σκληρό πορνό και την κωμωδία. Από τη μία ήταν οι τίτλοι των ταινιών. Μιλάμε για μικρά αριστουργήματα. Και από την άλλη η αισθητική προσέγγιση που οδηγούσε σε κωμικά αποτελέσματα και έκανε τις αίθουσες να ξεκαρδίζονται αντί να αναστενάζουν. Δυστυχώς το είδος δεν έχει μελετηθεί στο βάθος που θα έπρεπε (και έφτανε ο πρωταγωνιστής…), οι σχετικές εγκυκλοπαιδικές αναφορές απλώς εστιάζουν στους ευρηματικούς τίτλους. Και δυστυχώς δεν σώζονται πολλές κόπιες έργων που καθοδήγησε σκηνοθετικά ο «Μεγάλος Μπέρτο» – εκ του Μπερτολούτσι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή