Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Η χειρουργική μάσκα που κάλυπτε το πρόσωπό του κατά την επιβίβαση δεν έφτανε για να μην αποκαλύψει την ταυτότητά του. Κάπως έτσι τα νέα ταξίδεψαν ανά τον κόσμο πριν καλά-καλά το αεροπλάνο απογειωθεί από τη Μελβούρνη με προορισμό το Ντουμπάι. Ο Νόβακ Τζόκοβιτς άφηνε τη Δευτέρα την Αυστραλία για άλλες πολιτείες, καθολικά ηττημένος. Και αυτή η ήττα του δεν ήταν απλά η μεγαλύτερη της (κατά τα άλλα ένδοξης) καριέρας του. Εμελλε να εξελιχθεί σε ένα κανονικό διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ δύο χωρών. Μια υπόθεση που προκάλεσε διαδηλώσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η ίδια που ήρθε να μας υπενθυμίσει εκείνη την όψη του αθλητισμού που έχει προφανώς χαρακτήρα πολιτικό!
Στη δημοκρατία των Social Media ακόμη και σήμερα είναι πολλοί εκείνοι που θεωρούν πως το Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης θα έπρεπε να συμμετέχει κανονικά στο Open που εξελίσσεται. Ευτυχώς παραμένουν λιγότεροι από εκείνους που από την πρώτη στιγμή άφησαν στην άκρη τα όποια συναισθήματα προκαλεί ο αθλητισμός και είδαν στο πρόσωπο του Σέρβου κάποιον που θέλει να παρακάμψει τα υγειονομικά πρωτόκολλα μιας χώρας απλά και μόνο γιατί πίστεψε ότι θα μπορούσε. Σίγουρα η κουβέντα αυτή θα κρατήσει για πολύ καιρό ακόμη. Μπορεί και για χρόνια. Ακόμη και όταν η COVID θα γίνει θλιβερή ανάμνηση. Θα αναμοχλεύεται κάθε φορά που θα μετράμε αντίστροφα για το Open της Αυστραλίας. Λογικό: Ετσι συμβαίνει όταν ένας πρωταγωνιστής των γηπέδων βρίσκεται στο επίκεντρο μιας υπόθεσης που ουδεμία σχέση έχει με τα σπορ. Πολλώ δε μάλλον όταν γίνεται το πρόσωπο μιας αντιπαράθεσης που εξελίσσεται σε πολιτική κρίση.
«Παιχνίδι»
Από ένα σημείο και μετά δεν δοκιμάζονταν οι αντοχές του Νόβακ Τζόκοβιτς στο ξενοδοχείο που βρισκόταν περιμένοντας την εκδίκαση της υπόθεσής του και η υπομονή των φιλάθλων. Δοκιμάζονταν οι αντοχές δύο κυβερνήσεων που έδωσαν μια δική τους παράξενη παρτίδα τένις την οποία παρακολουθούσε ολόκληρος ο πλανήτης με κομμένη την ανάσα. Ενιωθε υποχρεωμένη η Σερβία να υπερασπιστεί τον διασημότερο αθλητή της ακόμη και αν κατά βάθος ένιωθε το λάθος του. Οπως βεβαίως ήταν υποχρεωμένη και η Αυστραλία να αποδείξει πως από τα μέτρα της για την προστασία των πολιτών δεν εξαιρείται κανείς. Οι ίδιοι οι πρωθυπουργοί των δύο χωρών ενεπλάκησαν. Πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων του πλανήτη για μέρες. Για κάτι που προφανώς δεν έπρεπε να συμβαίνει, αλλά που άπαντες το αντιμετώπισαν σαν κάτι το αυτονόητο. Γιατί αυτή η σχέση πολιτικής και σπορ ήταν και παραμένει ενεργή. Και αμφίδρομη
Ο Κάπερνικ και ο Τραμπ
Θα μπορούσε να τηλεφωνήσει και στους δύο, για παράδειγμα, ο Ντόναλντ Τραμπ. Και να τους εξηγήσει πόσο μεγάλη «πολιτική» ζημιά έπαθε ο ίδιος από την υπόθεση του Κάλιν Κάπερνικ όταν ο «αποκλεισμός» τού (πλέον) διάσημου quarterback από το NFL ταυτίστηκε με την εντύπωση πως οι ιδιοκτήτες των ομάδων δεν κάνουν κάτι λιγότερο από μία ακόμη χάρη στον «πλανητάρχη» του οποίου την καμπάνια χορηγούσαν με συνέπεια. Από το 2016 δεν ξαναβρήκε ομάδα ο Κάπερνικ. Ο πρώτος που «γονάτισε» την ώρα του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ, υψώνοντας τη γροθιά του για να διαμαρτυρηθεί για την αστυνομική βία στους δρόμους, τις δολοφονίες αφροαμερικανών και τον ρατσισμό στη χώρα που θέλει να πιστεύει πως ακόμη αποτελεί για τους άλλους το American dream. «Οταν ένας παίκτης γονατίζει, οι ιδιοκτήτες ομάδων του NFL πρέπει να πετάξουν αυτόν τον π...ς γιο έξω από το γήπεδο! Διώξτε τον! Απολύστε τον!» είχε πει ο Τραμπ για τον Κάπερνικ σε μια συγκέντρωση το 2017.
More than a vote
Ξεκίνησε ένα ολόκληρο κίνημα τότε, στο οποίο σταδιακά πρωταγωνίστησαν οι μεγαλύτεροι αστέρες του αθλητισμού των ΗΠΑ. Ειδικά μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από αστυνομικούς στη Μινεσότα. Ο Λε Μπρον Τζέιμς, ο Στεφ Κάρι, ο Ντέρικ Ρόουζ δεν ήταν πλέον μόνο η μεγαλύτερη απειλή για τα καλάθια αλλά και για τον πρόεδρο των ΗΠΑ που είδε την - όποια - δημοφιλία του να κατρακυλά ακόμη και στο (λευκό και βαθιά συντηρητικό)... γήπεδό του. Του συνέβη ακριβώς γιατί του προέκυψε ο λάθος αντίπαλος. Εφτασε κάποια στιγμή ο Κρις Πολ στο σημείο να ξεκινήσει μια (more than a vote) εκστρατεία υπέρ της υποψηφιότητας του Τζο Μπάιντεν για την προεδρία την οποία στήριξε (με υπογραφές) το 90% των αθλητών του ΝΒΑ. Εγινε θέμα τιμής για τον αμερικανικό αθλητισμό να απομακρύνει τον Τραμπ από τον προεδρικό θώκο. Μια κανονική μάχη, σε μια συγκυρία που πρέπει να εκτιμηθεί σωστά. Διότι εδώ και χρόνια έχει πλέον μια νέα παράμετρο. Τα social media. Εκεί που η δημοφιλία των αθλητών μεταφράζεται σε αριθμούς εξωπραγματικούς. Νούμερα που δεν μπορούν να φανταστούν οι επικοινωνιολόγοι των πολιτικών...
Ο Μέσι και το Ισραήλ
Φυσικά τα νομίσματα έχουν πάντα δύο όψεις. Και δεν είναι μόνο η επιρροή του αθλητισμού στην πολιτική. Είναι και το αντίθετο. Θα μπορούσε εύκολα να ενημερώσει για αυτό τον Νόβακ Τζόκοβιτς ο ίδιος ο Λιονέλ Μέσι. Για να του περιγράψει τη δική του εμπειρία όταν με αφορμή ένα φιλικό ματς ανάμεσα στην Αργεντινή και το Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ πριν από το Μουντιάλ 2018 βρέθηκε με ένα γράμμα στα χέρια που το υπέγραφαν 70 μικρά παιδιά. Τα «βίαια εκτοπισμένα παιδιά της Al Mahla»: «Η χαρά μας μετατράπηκε σε δάκρυα και οι καρδιές μας έσπασαν. Είναι λογικό ο Μέσι, ο ήρωάς μας, να παίξει σε ένα στάδιο που είναι χτισμένο στους τάφους των προγόνων μας; Θα είναι μια θλιβερή μέρα»! Μαζί και η επιστολή του προέδρου της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Παλαιστίνης «Η κυβέρνηση του Ισραήλ προσπαθεί να δώσει πολιτική σημασία στο φιλικό, με το να επιμένει να διεξαχθεί στην Ιερουσαλήμ. Ο Μέσι είναι σύμβολο ειρήνης και αγάπης. Τον καλούμε να μη συμμετάσχει σε κάτι τέτοιο. Ο Μέσι έχει δεκάδες εκατομμύρια θαυμαστές στις αραβικές και μουσουλμανικές χώρες. Αν αγωνιστεί, θα ζητήσουμε από όλους να κάψουν τις φανέλες του και τα πόστερ του» έγραφε. Το φιλικό δεν έγινε ποτέ. Τυπικά γιατί δεν έβγαινε το πρόγραμμα της Αργεντινής. Πρακτικά γιατί το απαίτησε ο Μέσι που ώσπου να παρέμβει «καταδικαζόταν» διεθνώς για την αδιαφορία του.
Μπολσονάρου και ποδόσφαιρο
Και αν ο «Λίο» έκανε πίσω έστω την τελευταία στιγμή; Ο Ριβάλντο, ο Ροναλντίνιο και άλλοι σταρ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου μπήκαν στα μαύρα κιτάπια για την επιλογή τους να στηρίξουν δημόσια την υποψηφιότητα του ακροδεξιού (νυν προέδρου) Ζαΐρ Μπολσονάρου για την προεδρία της Βραζιλίας: «Εχουμε ταπεινή καταγωγή, ανήκουμε στον λαό... Πώς είναι δυνατόν να στηρίζεις τον Μπολσονάρου, αδερφέ;» ρώτησε δημόσια τον Ροναλντίνιο ο Ζουνίνιο Περναμπουκάνο σε μια υπόθεση που έκανε τις εκλογές της Βραζιλίας (και) διεθνές ποδοσφαιρικό ζήτημα. Ιδια ιστορία και στην Τουρκία με τον πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να χρησιμοποιεί τον αθλητισμό (και δη το ποδόσφαιρο) πολλάκις, αλλά και να δέχεται τη μεγαλύτερη αντιπολίτευση από αυτόν. Από τον Ενές Καντέρ «Φρίντομ» των Σέλτικς και τον Χασάν Σας (ίσως τον πιο επώνυμο τούρκο ποδοσφαιριστή των 90s) που έχουν απελαθεί ως «Γκιουλενιστές» ως και την ιστορία της Μπασακσεχίρ (που ο μύθος λέει ότι δημιουργήθηκε από τον ίδιο τον Ερντογάν ως την «τιμωρία» στους οπαδούς της Μπεσίκτας, της Φενέρ, αλλά και κατά τον ίδιο της φιλοκουρδικής Γαλατά) μετά τα περίφημα γεγονότα της εξέγερσης στην πλατεία Ταξίμ το 2013.
