Πλευρά της κρίσης των μαζικών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένων των εργατικών, και η αίσθηση ότι απαιτούσαν μια υποταγή στη λειτουργία γραφειοκρατιών. Εξού και το αίτημα μορφών όχι απλώς εσωκομματικής δημοκρατίας, αλλά ανάπτυξης εκείνων των μορφών κοινωνικότητας, συντροφικότητας, αλληλεγγύης και ισηγορίας που να καθιστά τη «μορφή κόμμα» προεικόνιση μελλοντικών κοινωνικών σχέσεων χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, όχι ως νησίδες αποκομμένες από την κοινωνική ζωή, αλλά ως εργαστήρια που παράγουν αγώνες, στρατηγικές και εναλλακτικές μορφές διανοητικότητας.