Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Την Πέμπτη το πρόγραμμά της ήταν προσαρμοσμένο στις νόρμες της δημόσιας παρουσίας του πρώτου πολίτη της χώρας που όλοι αποδέχονται. Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου βρέθηκε στο βήμα της εκδήλωσης για την παρουσίαση του σχεδίου ανέγερσης του Μεγάρου Παγκόσμιου Ποντιακού Ελληνισμού Σουρμένων. Μίλησε για τη Γενοκτονία των Ποντίων, δέχθηκε μια επίθεση από το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών, και ξύπνησε έτσι το εθνικό φρόνημα. Το Σάββατο, πάλι, επέλεξε να κάνει μια επίσκεψη η οποία θα μπορούσε να προκαλέσει αντιδράσεις στους εκκλησιαστικούς κόλπους, ή σε μεγάλη μερίδα του χριστεπώνυμου πλήθους που επηρεάζεται από εκείνους: πήγε στο αποτεφρωτήριο της Ριτσώνας. Εκεί, πίσω από ένα πόντιουμ απ' όπου αρκετοί - αλλά όχι πάρα πολλοί - έχουν αποχαιρετήσει δικούς τους ανθρώπους, υπογράμμισε ότι «το ζήτημα είναι να υπάρχει η δυνατότητα επιλογής». Γιατί «αυτό είναι ένδειξη πολιτισμού, δικαιικού πολιτισμού». Σε μόλις μία εβδομάδα, λοιπόν, η ΠτΔ συμπύκνωσε τον τρόπο που προσπαθεί να ασκήσει τα καθήκοντά της ως σήμερα. Εναν τρόπο που έχει γίνει αφορμή για επικρίσεις τόσο απ' τα δεξιά όσο κι απ' τα αριστερά.
Πτυχές
Προσκείμενοι στη συντηρητική παράταξη ή εκπρόσωποί της σπεύδουν συχνά να της υποδείξουν τις «παρεκκλίσεις» από τα πρότυπα που είχαν καθιερώσει για το αξίωμα ορισμένοι προκάτοχοί της. Η απέναντι πλευρά, απ’ την άλλη, δεν αφήνει ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες σαν τα φωτογραφικά της στιγμιότυπα με φόντο τον φράχτη στον Εβρο – τότε, φέρ’ ειπείν, της είχε προσάψει «συμβολική επιβράβευση ρατσιστικών και εθνικιστικών στερεοτύπων». Συνήθως για όσα την επαινούν οι πρώτοι, τη μέμφονται οι δεύτεροι. Και το αντίστροφο. Η απόπειρα της Σακελλαροπούλου να κρατήσει ισορροπίες ανάμεσα στη μία και την άλλη προσέγγιση των απαιτήσεων απ’ τον θεσμό που ενσαρκώνει έχει καταλήξει και σε διασταυρούμενα πυρά – όπως συνέβη στην περίπτωση της παρασημοφόρησης του διασώστη που δεν παρασημοφορήθηκε. Οφείλει, πάντως, να παραδεχθεί κανείς ότι η τακτική που ακολουθεί ίσως τελικά να αποτυπώνει όλες τις πτυχές της εθνικής ψυχής. Ο Πρόεδρος υπάρχει για να συμβολίζει την ενότητα του έθνους. Αλλά αυτό δεν έχει ένα και μοναδικό πρόσωπο. Η σημειολογία των φαινομενικά αντιφατικών μεταξύ τους προεδρικών εμφανίσεων το υπενθυμίζει διαρκώς.
