Κάθε γράμμα

Eκανε πολύ κρύο. Αλλά ο κ. Κώστας δεν χαμπάριαζε, δεκαετίες ολόκληρες στα πλοία και 12 χρόνια άστεγος εδώ, στον ίδιο χώρο, με τους φίλους του, σε τρία σπίτια πήγε και δεν άντεξε, γυρνούσε πάντα στο λιμάνι. Του είχαν πει ότι θα ερχόταν ξανά η Πρόεδρος κι ήθελε μια φωτογραφία μαζί της, να τη βάλει στο πορτοφόλι του και να τη δείχνει στα εγγόνια του, λέμε τώρα, για την περίπτωση που κάποτε συμφιλιωθεί με τα παιδιά του. «Εχουν τα δίκια τους», μου είπε, «έχω κάνει λάθη», αλλά είναι καλά, δεν έχει παράπονο, μόνο το εμβόλιο αρνείται να κάνει, άκουσε ότι κάποιος έπαθε θρόμβωση, «αν πάθω κι εγώ;».

Η κυρία Γωγώ είχε ξαπλώσει και ήταν κουκουλωμένη, αλλά την περίμενε την Πρόεδρο, είχε ζητήσει εγκαίρως από τον «Γιώργο» να της φέρει μανόν, «γιατί πώς θα τη δεχθώ με απεριποίητα νύχια». Να και η κυρία Βάσια, μένει στο αυτοκίνητο εδώ και τρεις μήνες με τον άνδρα της, δυστυχώς δεν δουλεύει το καλοριφέρ, αλλά έχουν παπλώματα και τα καταφέρνουν.

Ενας άλλος κόσμος ξεδιπλώνεται κάθε βράδυ στον Πειραιά όταν φεύγουν τα πλοία, οι άστεγοι εγκαθίστανται κάτω από τα υπόστεγα, μερικοί έχουν τα σκυλιά τους, «από 'δώ η Ηβη, δείτε πόσο ήσυχη», «από 'κεί η Σάρα, είναι είκοσι χρονών, ξέρετε, καθίστε να ξεδιπλώσω την κουβέρτα να τη δείτε», και οι Γιατροί του Κόσμου, καμιά φορά μαζί με τον Ερυθρό Σταυρό, φέρνουν φαγητό, ρούχα, σκουφιά, υπνόσακους, μάσκες και ό,τι άλλο χρειαστεί. Η κυρία Μαριάννα από το Δείπνο Αγάπης τούς χαμογελά, τους παίρνει αγκαλιά, τους ενθαρρύνει, «αυτός είναι ο κ. Ηλίας, δείτε πόσο γλυκός και ευγενικός είναι, του αρέσουν πολύ οι μαντινάδες», έπαθε πρόσφατα εγκεφαλικό, όμως, και δυσκολεύεται να τραγουδήσει.

Η σταρ εκείνης της βραδιάς ήταν φυσικά η Πρόεδρος. «Κυρία Σακελλαροπούλου, κυρία Πρόεδρε, πώς να σας πω», της απευθύνθηκε ο κ. Λάκης, που έχει τελειώσει την ΑΣΟΕΕ, είναι στα εβδομήντα και πλήρως εμβολιασμένος, «Κατερίνα» του απάντησε, «είμαι πολύ συγκινημένος που ξανάρθατε, νόμιζα ότι τα Χριστούγεννα περάσατε έτσι, εθιμοτυπικά, παίρνουμε κουράγιο από σας» της είπε, «κι εγώ από εσάς» του απάντησε αυθόρμητα εκείνη. Η ψυχή της όλης επιχείρησης, όμως, ο άνθρωπος που βρίσκεται κάθε βράδυ δίπλα στους άστεγους, στους τοξικομανείς, στους Ρομά ή στα άτομα με αναπηρία, και τους αντιμετωπίζει όλους με σεβασμό και τρυφερότητα, τους κάνει παρέα, τρώει και παίζει χαρτιά μαζί τους, σεμνός, αεικίνητος, αθόρυβος και αρκετά μόνος, είναι ένας απίθανος τύπος που λέγεται Γιώργος Σταμάτης, «Γιώργος» για τους απόκληρους, και ο τίτλος του, του οποίου τιμά κάθε γράμμα, είναι γενικός γραμματέας Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Καταπολέμησης της Φτώχειας.

Γιατί τα κάνει όλα αυτά; Για προβολή, για λεφτά, καμιά θεσούλα, καμιά βουλευτική έδρα; «Οταν δεν θα με χρειάζονται άλλο», μου είπε, «θα μετακομίσουμε με τη γυναίκα μου στην Αφρική. Αυτό είναι το όνειρό μας».