Η ιστορία ενός (ακόμα) 0-0

Είχε να συμβεί σχεδόν 13 χρόνια. Να ολοκληρωθεί το «ζευγάρι» Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός στη Σούπερ Λίγκα (κανονική διάρκεια) και να μη δούμε ούτε γκολ σε δύο παρτίδες αιωνίων. Συνέβη ξανά και είναι επίσημο από χθες βράδυ. Από την αναμέτρηση της Λεωφόρου που αρκετοί τη λογάριαζαν ως και για «πυξίδα» του φετινού πρωταθλήματος, φτιάχνοντας βαθμολογικά σενάρια με το μυαλό τους. Οι ίδιοι που ήδη προσπαθούν να την ξεχάσουν...

Μια κεφαλιά του Φεντερίκο Μακέντα στο 41', που πέρασε άουτ, και μάλιστα αρκετά. Αυτό ήταν όλο. Και για τον Παναθηναϊκό που τουλάχιστον στο δεύτερο ημίχρονο προσπάθησε να κυκλοφορήσει την μπάλα και να παίξει ποδόσφαιρο. Και για τον Ολυμπιακό που έμεινε άριστα τακτοποιημένος πίσω από αυτή, δίχως να κάνει οτιδήποτε άλλο σωστά στο χορτάρι. Η ιστορία ενός (ακόμα) 0-0 που βεβαίως μετρά διαφορετικά για τους δύο, στο ταμείο. Διότι πριν από το ντέρμπι η ΑΕΚ «αυτοκτόνησε» στο ΟΑΚΑ με αντίπαλο τον Παναιτωλικό. Και αυτή ήταν ευκαιρία και για τους δύο. Ο Ολυμπιακός είχε πλέον μια χαρά το δικαίωμα και σε δεύτερο αποτέλεσμα στη Λεωφόρο. Με ισοπαλία θα διατηρούνταν στην άνεση του +9. Μόνο ο δεύτερος της κατάταξης θα άλλαζε, όπως και συνέβη. Δεν είναι πλέον η Ενωση, είναι ο ΠΑΟΚ. Οπως έγινε. Ο Παναθηναϊκός με νίκη θα πλησίαζε αρκετά την πρώτη τριάδα. Αλλά δεν...

Αλλα λόγια

Πραγματικά το χθεσινό αντάμωμα δεν επιτρέπει πολλά λόγια. Δεν εμφανίστηκε στο γήπεδο ούτε η ομάδα που με 22 γκολ σε 9 αγωνιστικές εντός έδρας νιώθει στα καλύτερά της στα στενά της Λεωφόρου. Δεν εμφανίστηκε και η άλλη που με 17 στα εκτός έδρας ξέρει καλά να δημιουργεί συνθήκες για τέλειες αποδράσεις τιμωρώντας τα όποια ρίσκα του γηπεδούχου. Στα σημεία και στους αριθμούς φαίνεται καλύτερος ο Παναθηναϊκός. Είχε έστω μία ευκαιρία, ενώ ο Ολυμπιακός καμία. Είχε 7-1 τελικές, 6-0 κόρνερ. Επί της ουσίας όμως φτάνοντας στο επιθετικό τρίτο δεν δυσκόλεψε ποτέ τη ζωή του Μανωλά, του Σωκράτη και του Μπα.

Η αλήθεια του Γιοβάνοβιτς

Ηταν η απουσία του Καρλίτος; Ηταν το έλλειμμα ποιότητας που ακόμη υπάρχει στο πράσινο ρόστερ σε αυτή την προσπάθεια rebuilding που εξελίσσεται; Ηταν απλώς η αποτελεσματικότητα του Ολυμπιακού σε αυτόν τον τομέα; Μπορεί να ήταν και όλα μαζί. Ο Παναθηναϊκός πάντως με αξιώσεις δεν βρέθηκε απέναντι στον Βατσλίκ. «Δεν έχω παράπονο από την προσπάθεια, αλλά» είπε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και προφανώς έχει δίκιο. Δεν είναι εύκολο όμως να αντιμετωπίσεις σε αυτό το στυλ τον πρωταθλητή. Οταν δεν έχεις αυτό το «κάτι». Εναν ποδοσφαιριστή να πάει στο «ένας με ένας», να προσπαθήσει να διασπάσει συγκλίνοντας κ.λπ.

Εμεινε στο μπλοκάκι του Μαρτίνς

Στην αντίπερα όχθη; Επένδυσε ο Πέδρο Μαρτίνς στο σενάριο «η μπάλα στον αντίπαλο» θέλοντας να παίξει στην κόντρα. Επένδυσε στην ιδέα της ταχύτητας του Τικίνιο και στον τρόπο που ο Βραζιλιάνος θα μπορούσε να τροφοδοτηθεί από μεγάλες μπαλιές ανάμεσα στα εύθραυστα στόπερ του Παναθηναϊκού. Χαράμισε για ένα ολόκληρο ημίχρονο τον Ελ Αραμπί για αυτό. Αλλά δεν είδε ποτέ να εφαρμόζεται οτιδήποτε από όσα είχε στο μυαλό του. Εξού και η ατάκα «θέλουμε πολλή δουλειά» που ξεστόμισε στο φινάλε. Προφανώς χρήζει βελτίωσης η εικόνα. Με άλλη άνεση όμως την επιχειρείς στο +9 και με άλλη στο +7, όπως ενδεχομένως θα ήταν τα πράγματα μετά τη χθεσινή ισοπαλία αν η ΑΕΚ δεν είχε προλάβει να βγάλει τα μάτια της.

Να μην ξεχάσω...

Να μην ξεχάσω, διότι από χθες βράδυ γράφονται αρκετά: Συνήθως τα Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός (ειδικά) της Λεωφόρου τέτοια ματς είναι εδώ και πολλά χρόνια. Λίγες φάσεις, δύναμη, αποτελέσματα που κρίνονται σε λεπτομέρειες, γκολ με το σταγονόμετρο κ.λπ. Το 1-4 του Μαΐου ήταν η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Να μην ξεχάσω επίσης - έστω και αν εκείνο το κλισέ επιμένει πως «πάντα ο καλύτερος θα είναι εκείνος που δεν έπαιξε» - τον Ανδρέα Μπουχαλάκη. Δίχως τον έλληνα μέσο, οι Ερυθρόλευκοι είναι μια ομάδα που δεν κυκλοφορούν σωστά την μπάλα. Που δεν έχουν καλές αποστάσεις. Και που, κυρίως, δεν παίζουν κάθετα... Κάτι ξέρει ο κόουτς που χρόνια τώρα ξεκινά την 11άδα του από αυτόν.