Ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία ο ιστορικός χρόνος δείχνει να διχάζεται. Κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς το μέλλον ανατρέποντας κεκτημένα και βεβαιότητες και ταυτοχρόνως κινείται προς τα πίσω, προς φαινόμενα του παρελθόντος. Μετανεωτερικές προκλήσεις, όπως η κλιματική κρίση και η τεχνητή νοημοσύνη και αρχαϊκές απειλές, όπως η πανδημία και ο αυταρχισμός ως δημοκρατική επιλογή της πλειοψηφίας των πολιτών, συνυπάρχουν. Αυτός ο διχασμός δεν είναι βεβαίως πρωτοφανής. Απλώς τώρα είναι άμεσα αντιληπτός λόγω της ταχύτητας με την οποία κινείται η πληροφόρηση σε πλανητική κλίμακα. Είναι επίσης προφανές ότι ενώ υπάρχουν προβλήματα που εμφανίζονται ταυτοχρόνως σε όλες τις χώρες, όπως η κλιματική κρίση και η πανδημία, ο κόσμος κινείται με διαφορετικούς ρυθμούς και σε μη συγχρονισμένες ιστορικές φάσεις. Αυτή είναι μια κοινότοπη διαπίστωση που αποκτά ενδιαφέρον όταν παρατηρεί κάποιος τη συνύπαρξη πολλών αξιακών και πολιτικών «εποχών» στο εσωτερικό των πιο αναπτυγμένων χωρών, με βάση τη «δυτικοκεντρική» αντίληψη για το τι σημαίνει ανάπτυξη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή