Παραλογισμός οι αλόγιστες παροχές με δανεικά

Οι σκέψεις που ακολουθούν έχουν μοναδικό στόχο να ιχνηλατήσουν ακροθιγώς την κατάσταση της χώρας.

Δυστυχώς η Διεθνής Εκθεση Θεσσαλονίκης από μέγα οικονομικό γεγονός μεταλλάχθηκε τα τελευταία 50 χρόνια σε πολιτική εμποροπανήγυρη όπου κυβέρνηση και αντιπολίτευση διαγωνίζονται σε υποσχέσεις εκλογικής θωπείας με αποτέλεσμα να πολτοποιούνται οι συνειδήσεις και να εκφυλίζεται σταδιακά ό,τι έχει απομείνει από το αξιακό και θεσμικό μας σύστημα στον βωμό και χάριν της αναπαραγωγής τους.

Δεν είναι πλέον η Εκθεση μια συγκροτημένη, σ' εθνική βάση, αναζήτηση της νέας οικονομικής ζωτικότητας του Εθνους, προσαρμοσμένη στις αενάως και ταχέως μεταβαλλόμενες οικονομικές συνθήκες. Δεν χαράσσονται πορείες ανάπτυξης πάνω στις πραγματικότητες και όχι στις παραχαράξεις της.

Η Ελλάδα  των μόλις 10 εκατ. κατοίκων  έχει το πρώτο χειρότερο παγκοσμίως δημόσιο χρέος και μάλιστα εξωτερικό και όχι εσωτερικό όπως η Ιαπωνία. Σε λίγο καιρό θα πλησιάζει το τρομώδες 400 δισ. ευρώ! Στο τέλος του 2020 έφτασε 352 δισ. ευρώ ή 205,6% του ΑΕΠ με αυξητική τάση, που οφείλεται κυρίως στη μείωση του ΑΕΠ και στα πρόσθετα ελλείμματα από την κρίση της πανδημίας. Στην Ιταλία των 60 εκατ. κατοίκων, που ταλανίζεται από υψηλό δημόσιο χρέος είχε 155% του ΑΕΠ, εκεί ανησυχούν και προσπαθούν να το μειώσουν.

Καλλιεργείται αντίθετα εδώ η εφησυχαστική θεωρία ότι μεγάλο μέρος του χρέους έχει ρυθμιστεί το 2018 και ότι «δεν πρέπει ν' ανησυχούμε επί του παρόντος». Ισχύουν και τα δύο, αλλά με την προϋπόθεση που έθεσε ο αστερίσκος ότι δεν θα κατρακυλήσουμε ξανά στη δημοσιονομική ασωτία που ρέπει το πολιτικό μας σύστημα.

Ο πληθωρισμός εξελίσσεται ως μια ευρωπαϊκή ίσως και παγκόσμια άμεση απειλή των οικονομιών ακόμη και των ισχυρών, που θ' αναγκάσει τις Κεντρικές Τράπεζες ν' ασκήσουν αντιπληθωριστική νομισματική πολιτική αυξάνοντας αναπόφευκτα τα επιτόκια. Μια αύξηση, π.χ. 1%, στο παρεμβατικό επιτόκιο θ' αυξήσει αυτομάτως τις αποτιμήσεις των ομολόγων πάνω από 250 μονάδες βάσης τουλάχιστον και θα επιβαρύνει σημαντικά τα τοκοχρεολύσια της χώρας.

Υπάρχει και κάτι σοβαρότερο. Από το 2023 ή το 2024 ανάλογα με την πανδημία η χώρα θα επανέλθει υποχρεωτικά στο καθεστώς του δημοσιονομικού κανόνα. Ηδη οκτώ ευρωπαίοι υπουργοί Οικονομικών θέτουν το θέμα, κάτι αυτονόητο για ένα ισχυρό νόμισμα στο οποίο η δημοσιονομική πειθαρχία αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο. Ευλόγως μπορεί ν' αναρωτηθεί ο οποιοσδήποτε πώς θα χρηματοδοτηθεί το χρέος, πώς θα χρηματοδοτηθεί η ανάπτυξη, πώς θα χρηματοδοτηθούν οι δημόσιες δαπάνες όταν αυξάνεται ευκαίρως ακαίρως ο δανεισμός κάθε μήνα ενώ αυξάνονται οι φοροαπαλλαγές και μειώνονται τα έσοδα του κράτους;

Αραγε πιστεύει κανείς ότι θα μεταλλαχθεί ο περονικός χαρακτήρας των κομμάτων και των ηγεσιών τους ώστε να λάβουν τις αναγκαίες σκληρές αποφάσεις αυξήσεων των φόρων και μειώσεις των δαπανών όταν τώρα είναι αιχμάλωτοι ενός ποπολίστικου και με διάρκεια νοσηρού χαρακτήρα;

Η Ελλάδα μετά από μια ισχυρή χρεοκοπία της οικονομίας της και εν συνεχεία με την κρίση της πανδημίας δεν είναι μία ευδαιμονούσα χώρα ώστε δανειζόμενη να μοιράζει αφειδώς παροχές για να «είναι ο κόσμος ευχαριστημένος». Ολα αυτά στο τέλος θα τα βρούμε σύντομα μπροστά αλλά τότε μπορεί να είναι ξανά αργά.

Εκτιμώ ότι αν συνεχιστεί αυτός ο νέος εθνικός παραλογισμός τα επόμενα χρόνια το ελληνικό χρέος θα διαγνωσθεί ως μη βιώσιμο και αυτό θα είναι ένα ζοφερό γεγονός συνολικά για τη χώρα.

Τα σημερινά πολιτικά κόμματα  αδυνατούν ν' αντιληφθούν ότι παραμένοντας προσκολλημένα μόνο στην παραγωγή εικόνων και εντυπώσεων και διατηρώντας αποκλειστικά ως πολιτικό υπόβαθρο που καθοδηγεί τις αποφάσεις τους ένα, κατά περίπτωση, πρωτόγονο, κυνικό ή επιτηδευμένο και κιμπάρικο λαϊκισμό οδηγούν τη χώρα και τον λαό σ' επικίνδυνα αδιέξοδα.

Στην Εκθεση Θεσσαλονίκης και αυτή τη φορά δεν ανυψώθηκε πολιτικός λόγος αυτοσυνειδησίας για τα οικονομικά πράγματα.

Εκτός από τα κίνητρα προς τους νέους για την ένταξή τους στην ψηφιακή εποχή όλα τ' άλλα έπρεπε ν' αποφευχθούν. Η δε κατάργηση του φόρου γονικών παροχών στις μετοχές, τα μετρητά και τα χρεόγραφα μέχρι 800.000 ευρώ για κάθε γονέα ή παππού το θεωρώ απαράδεκτο και εκτός των ορίων της πολιτικής και ηθικής νομιμότητας.

Σέ κάθε περίπτωση όμως παροχές με δανεικά δεν αντέχει άλλο η χώρα.

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος είναι πρώην υπουργός Οικονομικών