Πόσο δύσκολο είναι;

«Οταν είδα τη φωτιά να φουντώνει τρελάθηκα», λέει ξεκινώντας τη διήγησή του ο ηλικιωμένος αγρότης-πρωταγωνιστής του προ 16ετίας τηλεοπτικού σποτ ευαισθητοποίησης για την αποφυγή πυρκαγιών από αμέλεια της γενικής γραμματείας Πολιτικής Προστασίας. «Εβαλα φωτιά να κάψω τα ξερά χόρτα στο χωράφι μου», συνεχίζει με έναν αφελή τόνο στη φωνή. «Ούτε που το σκέφτηκα ότι θα πιάσει αέρας», καταλήγει, ενώ τη διήγησή του ντύνουν πλάνα με τις φλόγες να τυλίγουν το χωράφι και τον ίδιο να τρέχει να γλιτώσει. Οπως αποδεικνύουν τα στατιστικά του Πυροσβεστικού Σώματος, από το 2005 η κατάσταση, σε ό,τι αφορά τις πυρκαγιές από αμέλεια, επιδεινώνεται. Ενδεικτικά είναι τα συγκριτικά στοιχεία για τα έτη 2019 και 2020, οπότε και οι κατηγορούμενοι για πρόκληση πυρκαγιάς από αμέλεια σχεδόν τριπλασιάστηκαν, από 133 σε 313! Αναμφίβολα, η κριτική που κατά καιρούς εκφράζεται για τη δράση της κρατικής μηχανής, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τη φονική φωτιά του 2018 στο Μάτι ή έναν χρόνο νωρίτερα στα Κύθηρα, είναι δίκαιη (και επιβεβλημένη). Ωστόσο, η εσχάτως πολυπαιγμένη ατομική ευθύνη, είναι εξίσου επιβεβλημένη. Πόσο δύσκολο είναι εν τέλει να καθαρίζουμε τα οικόπεδα / χωράφια μας κατά την ενδεδειγμένη περίοδο και όχι στην καρδιά του καλοκαιριού; Ακόμη, πόσο δύσκολο είναι να συνετίσουμε έναν γείτονα / φίλο / συγγενή που βλέπουμε να… ανάβει κάρβουνα στα μέσα Ιουλίου; Τα παραδείγματα είναι πολλά. Το ίδιο και τα «κατά λάθος» καμένα στρέμματα…