Μετά από τόσον εγκλεισμό, βγαίνω έξω ζαλισμένος – δεν μπορώ καλά καλά να δω σε κάποια απόσταση. Στραβάδι. Λες και είχα καταταγεί στην Τρίπολη και βγήκα πρώτη άδεια μετά από μήνες. Γράσο στα μάτια τα μαθημένα να κοιτούν συνέχεια κι αυτιστικά την οθόνη του κομπιούτερ σε απόσταση σαράντα εκατοστών και τώρα δυσκολεύονται να δούνε λίγο παραπέρα. Ζαλίζομαι, θολώνω. Κι ο κόσμος γύρω μού φαίνεται ακατανόητος, έως εχθρικός – δηλαδή εγώ έγινα φοβικός, λόγω παρατεταμένης μοναξιάς. Ιδρυματικός. Σερσέ λα μαμ, που λέει κι ο Μιχάλης Σιγανίδης. Μετά το λοκ-ντάουν νόμιζα πως θα βρω έξω ένα καινούργιο νόημα, έναν νέο ενθουσιασμό, αλλά δεν. Κι ούτε καν, όπως ο μέγας κι αυτάρεσκος Σαιν Σιμόν, έχω έναν προσωπικό υπηρέτη να με ξυπνάει κάθε πρωί λέγοντάς μου:

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή