Οταν ενέσκηψε για πρώτη φορά η πανδημία, γνώρισα μια ασθενή που περιέγραψε την εσπευσμένη μεταφορά της στο νοσοκομείο «σαν να σε πετάνε στον Αδη». Το πρόσωπό της συσπάστηκε καθώς προσπαθούσε να εκφράσει το τραύμα των μασκοφόρων γιατρών και νοσοκόμων πάνω από το κρεβάτι της, τους επαναλαμβανόμενους ήχους των μηχανημάτων και τα ανθρώπινα βογκητά. Αίμα έσταζε από το χέρι της, εκεί όπου ένας εξαντλημένος γιατρός είχε προσπαθήσει και αποτύχει – πολλές φορές – να εισαγάγει ένα σωληνάκι στη φλέβα της. Οι άλλοι ασθενείς έδειχναν σοκαρισμένοι ή ετοιμοθάνατοι. «Εδώ θα πεθάνω», σκέφτηκε, «ακούγοντας ανθρώπους να ουρλιάζουν, κοιτάζοντας μασκοφόρους γιατρούς, με αίματα παντού στα χέρια μου».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή