Η θανατική ποινή καταργήθηκε στην Ελλάδα το 1993 από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Η τελευταία εκτέλεση έγινε στα χρόνια της χούντας, το 1972. Και μόνο αυτά τα σκληρά δεδομένα αρκούν για να αφορίσει κανείς ως ψηφοθηρικό τέχνασμα την ιδέα που έριξε για την επαναφορά της, κατά τη διάρκεια ρητορικού οίστρου από το κοινοβουλευτικό βήμα, ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης – μαζί με την πρόταση νόμου που δήλωσε ότι θα καταθέσει για τη θεσμοθέτηση της οπλοκατοχής. Επειδή «είμαστε ένα κράτος που γειτονεύει με την Τουρκία. Να κάνουμε εθνοφυλακή και πολιτοφυλακή. Να έχουν όπλα στο σπίτι τους οι Ελληνες κι ας τολμήσει ο άλλος να μπει μέσα να βιάζει γυναίκες και να σκοτώνει». Ο Βελόπουλος – όπως κάθε ορίτζιναλ λαϊκιστής – πατάει πάνω στα συλλογικά κατώτερα ένστικτα ή στην αυθόρμητη, χωρίς πολιτισμική επεξεργασία, αντίδραση που προκαλούν στον καθένα ειδήσεις σαν κι αυτή της δολοφονίας της εικοσάχρονης γυναίκας. Ενα έγκλημα όμως, όσο σοκαριστικό κι αν είναι, δεν μπορεί να αποτελεί αφορμή για πισωγυρίσματα στον νομικό πολιτισμό και την κουλτούρα μιας κοινωνίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή