Λίγο μετά τις επτά το πρωί επικρατεί απόλυτη ησυχία στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Οι ξένοι επισκέπτες είναι ελάχιστοι (περιμένουμε με ανυπομονησία το άνοιγμα του τουρισμού τις επόμενες ημέρες), τα υπαίθρια café ετοιμάζουν γρήγορα ροφήματα για εκείνους που έχουν ξυπνήσει νωρίς. Παρατηρώ ότι αμέσως μετά τη λήξη του lockdown υπάρχουν δημοφιλέστατοι χώροι εστίασης, χώροι οι οποίοι υπήρχαν χρόνια στους πεζοδρόμους του ιστορικού κέντρου, που δεν έχουν ανοίξει. Οι πόρτες τους παραμένουν κλειστές, τα τζάμια είναι γεμάτα σκόνες και «δαχτυλιές» από όλους αυτούς οι οποίοι προσπαθούν να κοιτάξουν στο εσωτερικό, ψάχνοντας για κάποιο σημάδι ζωής. Τίποτα όμως μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν δείχνει ότι γίνονται προετοιμασίες για το opening του εμβληματικού Τελάρου (πρώην Μαγκαζέ), εκεί όπου συνήθιζαν να συχνάζουν καλλιτέχνες, πολλά νέα παιδιά, εργαζόμενοι στον χώρο της μόδας, έμποροι. Φίλοι οι οποίοι κατοικούν στην περιοχή μού λένε ότι αυτά τα χαριτωμένα spots στην Αγίας Ειρήνης και την Αιόλου τα «κρατούσαν» οι υφασματάδες, εκείνοι που είχαν τα γνωστά μαγαζάκια με τα κουμπιά (τύπου Μέντης), τα μικρά χειροποίητα μπιμπελό και είδη λαϊκής τέχνης. Η παγκόσμια πανδημία και όλοι αυτοί οι μήνες του lockdown έκαναν πολλούς να μην «αντέξουν» σε οικονομικό επίπεδο. Πολλά μαγαζιά εμπορικά και εστίασης έκλεισαν εντελώς ή πουλήθηκαν σε νέους ιδιοκτήτες. Στο ιστορικό κέντρο γίνεται πραγματικός χαμός με την κατασκευή καινούργιων ξενοδοχείων. Εταιρείες (πολλές από τις οποίες είναι γαλλικές ή ισραηλινές) δημιουργούν boutique hotels με «ιδιαίτερες αναφορές». Στα σημεία όπου ήταν τα παλιά café ή εστιατόρια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή