Τα δάκρυα της Παναγίας

Εκείνο το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, στο μέσο της μεγάλης πανδημίας που θέριζε άντρες και γυναίκες κάθε ηλικίας και κάθε τάξης, με υποκείμενα νοσήματα ή χωρίς, ο πελώριος στο σώμα, σχεδόν γίγαντας, παπα-Μακάριος, εφημέριος του ιερού ναού της Αγίας Αικατερίνης – που ήταν χτισμένος στα σύνορα με τον γύφτικο μαχαλά -, μαζί με τους δύο καλλίφωνους ιεροψάλτες του, εκ των οποίων ο δεξιός ήταν άνθρωπος του Θεού κι ο λαμπαδάριός του αθυρόστομος και καλαμπουρτζής, και μ’ έναν εκ των επιτρόπων, ιδιοκτήτη μιας καντίνας που έφτιαχνε υπέροχα σουτζουκάκια, αλλά πάντα τη Μεγάλη Εβδομάδα την κρατούσε κλειστή, για να μην μπαίνουν σε πειρασμό οι καλοφαγάδες, έψαλαν την ακολουθία του Επιταφίου μέσα στην άδεια εκκλησία, αφού η κυκλοφορία στην πόλη είχε απαγορευθεί αυστηρά από τον φόβο εξάπλωσης του κορωνοϊού.